Broodje kunst
Tijdens mijn middelbareschooltijd ben ik in de prijzen gevallen, omdat ik een prachtig opstel had geschreven. De leraar Nederlands had dit zeer positief beoordeeld. Het opstel mocht op basis daarvan gepubliceerd worden in de schoolkrant.
Veertig jaar later kan ik melden dat het onderwerp aan actualiteit niet heeft ingeboet.
Achter in de tuin geniet ik vaak van het zonnetje in adamskostuum. Realiserend dat we leven in een wereld van constante lawaai en herrie. Serene rust, een enkel moment van stilte, het is onvindbaar geworden. Achter in onze tuin hoor je bijna elke seconde wel een auto langs razen. In het vorige huis kwam elk uur de bus langs. Stopte met veel kabaal om de hoek van onze tweekapper. In ons eerste huis het continue geluid van de autoweg in de tijd dat we nog in De Blaak woonden. Nu worden we getrakteerd op overkomende vliegtuigen vanuit airport Eindhoven of van de andere kant uit Gilze-Rijen met helikopters.
Ik vind een auto prima maar gebruik deze enkel en alleen indien noodzakelijk. Zie het als een luxe middel. Mijn buurvrouw gaat met haar auto naar haar werk in Tilburg vanuit Goirle, wat makkelijk per fiets kan worden afgelegd. Ze rijdt naar het dorp voor een enkele boodschap wat makkelijk te voet kan worden afgelegd.
Ik heb een hekel aan mensen die te pas en te onpas het vliegtuig pakken om weer een reisje te maken. Liefst een wereldreis en als het even kan zo'n vijf keer per jaar. Van CO2 uitstoot hebben ze nog nooit gehoord. Een ander mooi maar vooral triest voorbeeld is, de rotonde vlak bij ons in de buurt. Fietsers hebben in Goirle geen voorrang bij rotondes. Vandaag kom ik aan bij deze rotonde en zie van alle kanten de aansluitende wegen op de rotonde potdicht zitten met rijen auto's, inclusief de rotonde zelf. Wat wil het geval? Automobilisten scheuren over het algemeen de rotonde op, want wie het eerst erop zit heeft voorrang. Dit kan werken, maar niet in het geval dat iedereen er zo over denkt. Het was een getoeter van jewelste en de irritaties spoten letterlijk de auto's uit. Ik, als fietser, kon deze keer zonder enig oponthoud door de auto's heen mijn weg vervolgen. Nu had ik een keer voorrang. Ga zo door automobilisten! Vernietig de wereld maar, en laat dit vooral als cadeau na aan je kinderen/kleinkinderen en de generaties weer daarna. Goed bezig, en je kan het zo lekker van de bucketlist afstrepen, zoals mijn schoonzus zich laatst liet ontvallen, na een reisje van een paar dagen naar Madrid. Ik kan eenieder het advies geven om een ecologische voetafdruk te maken, ben je bewust(-er) van het gebruik of beter verbruik van de aardbol. Kijk vooral hoeveel aardbollen er in jouw geval nodig zijn om te voldoen aan al je behoeften! Hieronder het opstel en kijk maar wat uw gevoel hierbij is.
Natuurbehoud in Nederland.
De zon betast met zijn warme zonnestralen mijn nog kille bast. Ik ontwaak en geniet even later met volle teugen van deze mooie zomerochtend. Ook de andere bomen die met mij langs de weg staan ontwaken en laten tevreden hun blaadjes ritselen.
De rustige sfeer is echter snel voorbij door angstaanjagende monsters. Die elkaar, elk uur, elke minuut, elke seconde aaneengeschakeld volgen, en onze rust verstoren. En dit is zeker niet het ergste, wanneer ze met veel herrie voorbijkomen laten ze een grijs-blauwachtige wolk achter die ons binnenste, bijna ongemerkt, geheel aantast. Even later volgen deze monsters in een colonne hun weg op een veel te klein en eigenlijk niet geschikt zandpad. Doordat ze met veel en veel te veel monsters tegelijk zijn, en regelmatig moeten stoppen, produceren ze nog eens extra veel gassen. Met lede ogen slaan wij dit tafereel gade en laten onze takken en blaadjes moedeloos naar beneden hangen. Waarom moet dit toch, en wat is de reden? Is dit het nieuwe uitje voor de hedendaagse moderne wezens?
Het was ongeveer op het midden van de dag, de zon brandde onbarmhartig op mijn oude bast en mijn taaie bladeren, toen een rood monster op mij af kwam rijden. Ik pinkte van schrik maar vooral ook uit wanhoop een traantje weg.
Vier opgefrommelde mensen komen uit dit rode monster gekropen. Allereerst vertrappen ze de mooie boterbloemen die om mij heen staan en mij gezelschap geven. Het kleinste wezentje begint aan mijn takken te trekken, totdat er een aantal afbreken. Bij een krakend geluid moet ik een van mijn mooie takken afgeven. Vervolgens worden deze weer op de grond gegooid. Daarna krijgen de kleine wezentjes van een groter wezen oranje balletjes uitgereikt. Ze halen uit de oranje balletjes oranje schijfjes en de leeggescheurde balletjes worden voor mijn boomstronken geworpen. Hierna worden er nog spelletjes gedaan waaronder pijltjes gooien. Ze moeten op twee meter afstand pijltjes in mijn onschuldige bast gooien. Gelukkig komt hier snel een einde aan, toen een van de kleine wezentjes een gaatje in een ander wezentje had gegooid. Na dit ogenschijnlijk verschrikkelijk gebeuren, waarbij de gooier er flink van langs krijgt, frommelen ze zich weer in de auto en rijden weg.
Daarna komt er nog iemand langs die het nodig vindt om tegen mij aan te urineren. Hij is niet alleen, er is nog iemand bij. Ze zijn verliefd en dit wordt tot uiting gebracht door in mijn bast een hartje te kerven.
En dan te weten dat dezelfde wezens, ter bescherming van het natuurbehoud, actie voeren waarbij ze dan zo'n rood monster kunnen winnen. Begrijpen jullie dit nu?
Maak jouw eigen website met JouwWeb