Een korte introductie

Op woensdag 8 januari 2025 heb ik een eerste zeer plezierig telefoongesprek gevoerd met Joannes (Jan), Petrus, Maria Essens, geboren 31-12-1932. Door Janneke Hobo, van het Brabants Dagblad, werd ik in contact gebracht met Jan, mijn achterneef, omdat ik regelmatig korte verhalen in de krant schrijf. Zijn dochter José had een mail naar haar gestuurd.

Het doet me deugd dat ik via deze website kennis mag maken met familieleden waarmee ik normaliter nooit zo snel contact zou hebben. In dit geval betreft het Jan Essens, kleinzoon van Jan van Bavel en Jana van Bavel - Vermeer. Jan en Jana zijn mijn overgrootouders en de grootouders van Jan Essens. Zie ook de pagina 'Genealogie Van Bavel'. Ook ik ben, dan wel indirect, naar Jan van Bavel (Johannes) vernoemd, zoals Jan Essens. Hij heeft voor deze pagina allerlei informatie aangeleverd. Daarnaast gaf hij in ons app/telefonisch/mailverkeer aan dat hij het een en ander over zijn grootouders en hun nazaten aan mij zou doorgeven. Dit in relatie tot het gezin waartoe hij behoorde. Jan is op dit moment 92 jaar jong en hij heeft woord gehouden, lees hieronder zo dadelijk zijn verhaal.

Ik begreep van Jan dat al zijn broers en zussen reeds zijn overleden. Ik vertelde Jan dat ik een nakomeling ben van Petrus Petronella van Bavel (Piet) en Leen van Gorcum. Voor hem ome Piet en tante Leen. Veel contact hadden de Essens niet met broer/zwager Piet en schoonzus Leen, totdat de 25-jarige bruiloft gevierd ging worden. Mijn broer Guido vulde het verhaal aan dat hij met John Essens in de klas heeft gezeten. John is een zoon van Gerard. Marion, een dochter van Leo Essens hebben mijn broer, mijn vrouw en ik leren kennen bij dezelfde werkgever waar we werkzaam waren. 

Maar eerst gaan we terug naar de jaren negentig waarin ik met mijn vrouw en kinderen de zus van Jan hebben ontmoet: Sjannie en Theo uit de Clarastraat Tilburg. Van hun heb ik het volgende familieverhaal:

Het keren van pakken

Joannes was wever van beroep vóór zijn huwelijk met Joanna. Daarna specialiseerde hij zich in het stucadoorsvak en ging samen met broer Frans als zelfstandig aannemer verder. Zo nu en dan werden er losse krachten ingeschakeld, wanneer ze voor grote bouwprojecten, waarvoor ze hadden ingetekend, extra ondersteuning nodig hadden.

Joanna was een tweelingzus van broer Arnoldus die bij de geboorte kwam te overlijden op 02-07-1895.

Joanna had gestudeerd voor coupeuse en ging met een diploma op zak werken voor particulieren. Het 'keren van pakken' bleek toen een belangrijke activiteit. De schaarste aan textiel en kleding dwong vrouwen tot creativiteit. Mode was zinloos geworden en iedereen moest de oude kleding afdragen. Kledingstukken, zoals herenpakken en winterjassen, werden uit elkaar gehaald en 'gekeerd'. Zo kon het kledingstuk dan weer een tijdje mee. Kledingstukken waren dan ook simpel en vooral functioneel. Is nu niet meer voor te stellen in onze wegwerpmaatschappij. Hoewel er steeds meer aandacht komt voor duurzaamheid.

Gedurende de Tweede Wereldoorlog werd mode sterk beïnvloed door schaarste aan grondstoffen en materialen. Men kon zich in deze tijd over het algemeen geen luxueuze kleding veroorloven. Na de bezetting moest in augustus 1940 ook textiel op de bon. 

In 1947 was er weer een kleine textielvoorraad waardoor textiel weer op de bon gekocht kon worden.

Dit duurde nog tot november 1949.

Terug in de tijd

Een hersenbloeding heeft ertoe geleid dat de heer Joannes Essens is overleden. Hij werd 73 jaar oud. Hij overleed terwijl hij naar de populaire Amerikaanse serie Peyton Place keek. Joanna was al jaren eerder overleden aan suikerziekte. Haar gezondheid liet al veel te wensen over, ze had een hoge bloeddruk en had veel last van galstenen. Nadat ze aan haar gal was geopereerd overleed ze in het Maria ziekenhuis op Koninginnedag. Beiden woonden onlangs in Fatima en wel in de St.-Josephzorg tegenover het Leypark.

Wat valt er verder nog te melden over hun kinderen? Hun schooljaren hebben ze doorgebracht op de Noordhoek. Gerard is stoffeerder geworden en is door een hartinfarct op 47-jarige leeftijd werkloos geworden. Jan woont in Hengelo en is, na vrijwillig in de marine te hebben gediend in Den Helder, later bij HSA de Hollandse apparatenfabriek in dienst getreden als systeemontwerper. Leo heeft een leidinggevende functie bij Pepping gekregen als personeelschef. Pepping is verantwoordelijk voor o.a. interieurbouw. Schoonzoon Theo was gehuwd met Sjannie, en waarvan ik, na verschillende bezoekjes, veel informatie heb mogen ontvangen. Ze woonden in de Clarastraat nr. 4, en met onze kinderen zijn we daar enkele keren zeer vriendelijk ontvangen. Hele waren lieve mensen. In het verleden zijn ze gebrouilleerd geraakt met zus Rie. Het verhaal gaat dat toen Rie ging wonen aan de Ringbaan Noord, Sjannie van haar moeder de opdracht kreeg om Rie te gaan helpen. Vanuit haar moeder waren dit eerder commando's dan vriendelijke verzoeken, zoals dat vaak ging in die tijd. Rie verrichtte veel naaiwerk en een andere dochter werd ingezet om ook haar steentje bij te dragen. In protest gaan bij je ouders kwam in die tijd nauwelijks voor. 

Toen Sjannie op een dag op bezoek wilde bij haar zus Rie, werd de toegang geweigerd omdat de werkster bezig was. Van Rie haar kant bekeken legitiem, maar daar dacht Sjannie toen anders over. Theo had pas verkering met Sjannie en hij was des duivels. Sindsdien is het contact tussen de twee zussen verloren gegaan.

Theo werkte op het textielatelier de Zuid, waar mijn moeder, Corry van Brakel - Van Bavel, ook nog een blauwe maandag heeft gewerkt. Ze werd snel door mijn oma teruggehaald om huishoudelijk werk thuis te verrichten. Evenzo een commando, terwijl mijn moeder het op de Zuid met al die meisjes bijzonder naar haar zin had. Daarna is Theo gaan werken op Huize Piusoord als kleermaker. Toentertijd waren er zo'n 600 pupillen en sliepen ze in aantallen van veertig op één kamer. Tegenwoordig is er in Rijsbergen een nieuwe inrichting geopend, zodat ongeveer 120 pupillen konden worden overgeplaatst.

Theo overleed op 7 mei 2009 en dit verlies was voor Sjannie te groot. Ze zag de zin van het leven zonder haar Theo niet meer. Het was mooi geweest zo! Omdat euthanasie werd geweigerd besloot ze te stoppen met eten en drinken. Sjannie overleed op woensdag 22 juli 2009, de dag van een totale zonsverduistering. De maan bedekte de zon tijdens de langste zonsverduistering ooit.

Familie Essens trok veel op met familie van Wuytswinkel. De drie kermisdagen, wat vroeger tot de enige vakantiedagen per jaar werden gerekend, en ook nog eens als onbetaald verlof werd gekwalificeerd, werden in de eerste anderhalve dag ingeluid bij de ene familie en de andere anderhalve dag bij de andere familie. Men bleef dan bij elkaar overnachten. Pa Essens was een echte entertainer en hij droeg graag voor, een sketch of een lied. Binnen de familie waren Janus van Bavel uit de Pijlijserstraat en Jan Essens de gangmakers. Jan jr. Essens vertelde me dat Jan van Wuijtswinkel uit België kwam, en in de Eerste Wereldoorlog naar Nederland vluchtte om aan de dienstplicht te ontkomen. Wanneer hij later nog eens naar België wilde, nam hij het paspoort van zijn zwager. Hij beschikte namelijk niet meer over een Belgisch paspoort.

Zomer 1939 in het Wandelbos, achter Boerke Mutsaers in Tilburg

V.l.n.r. Frans Wuijtswinkel, Riet Essens, Karel Wuijtswinkel, Jana Wuijtswinkel - Van Bavel, Sjaan Essens, Cor Essens - Van Bavel,

onder Jan Wuijtswinkel, Gerard Essens, Toon Wuijtswinkel

vooraan Jan Essens, Corrie Essens en Jan Essens

En nu het verhaal van Jan, de broer van Sjannie, die in 2025 zijn familieverhaal weergeeft en aanvult:

Een nieuw kostuum maken of het oude pak keren

Ik ben Jan Essens, geboren 31-12-1932, kleinzoon van en vernoemd naar Jan van Bavel waar Hans van Brakel diverse artikelen over heeft geschreven. Naar aanleiding van deze pagina 'Het keren van pakken', heb ik mijn ervaring van vroeger en wat ik daarvan nog weet opgeschreven.

Een pak keren is geen sinecure, het is meer dan drie keer zo arbeidsintensief als een nieuw pak of kostuum maken, maar dan moet je wel stof hebben en daar was zowel in de Eerste als de Tweede Wereldoorlog gebrek aan. Eerst moet het uit elkaar getornd worden, dan de naden uitgeschraapt om het stof te verwijderen. Een smerig werkje waar ik vaak als jochie van acht of tien jaar voor uitgenodigd werd. Tornen was nog te riskant voor zo'n blaag als ik. Daarna wassen en strijken. Bij het 'keren' zitten knoopsgaten en borstzak aan de verkeerde kant en bij het 'tornen' ontstaan vaak snijwondjes. De plaatsen waar knoopsgaten hebben gezeten en borstzak, deze moeten allemaal onzichtbaar gestopt worden. Dan pas kun je beginnen met het in elkaar naaien van nieuwe knoopsgaten enzovoorts. Dit even vooraf.

Opoe Van Bavel - Vermeer

Het was maar goed dat Adriana Vermeer, "Jana" mijn opoe van Bavel (*14-10-1860 +25-01-1929), toen ze rond 1880 in de familie van Bavel kwam, van huis uit had meegekregen om zelf kleding te maken en te onderhouden. Ze zou later een groot gezin krijgen met veertien kinderen (zie hieronder genealogisch overzicht). Het trouwen met een wever beloofde namelijk geen vetpot te worden. Zodra haar dochters nog maar net qua lengte boven de tafel uitkwamen, werden ze al voorbereid om achter de naaimachine te gaan zitten (kinderarbeid). Als Bet (zie pagina 'Verdelen van een erfenis, hoe verloopt dit...') de oudste en nog maar tien jaar oud is, van school gaat, dan is het zover. Werk genoeg ook uit de omgeving. Dan volgen de dochters Fientje (zie ook pagina 'Moeder in het hondenhok'), Cor (Johanna Cornelia van Bavel) en Jana (zie ook pagina 'Gered van een verdrinkingsdood'). Marie (zie ook pagina 'Tante Clivia') is te fijn gebouwd en gaat buiten werken. Broodtrommeltje gaat mee, sneetjes zonder korstjes, naar een atelier om kerkgewaden te borduren.

Meneer Moret

Opoe verdiende haar stuivers van klanten uit haar omgeving, maar om vaste inkomsten te hebben kwam er contact met ene meneer Moret uit Rotterdam. Die had een 'haal en breng punt' voor stomen, stoppen, en herstellen van kleding. Tweemaal per week kwam de man met de trein en twee volle koffers naar Tilburg. Hij zeulde deze naar de Goirkesestraat, zo werd in de volksmond deze straat aangeduid. Officiële naam is Goirkestraat. Opoe had aldaar haar atelier. Maar zoals aan alles kwam ook hier een eind aan. Bet ging trouwen en later Fien, Cor en Jana. Mijn moeder Cor had mijn vader Jan Essens leren kennen. Mijn vader was toen stukadoor, en had een karwei tegenover opoe's atelier en meteen hadden ze sjans en vloog er een eerste vonkje over. Toen opoe dit door had, ging het gordijn steeds verder dicht. Het kon toch niet zo zijn dat haar dochter aanpapte met een stukadoor. Maar de liefde hield uiteindelijk toch stand, en het stel trouwde op 11-02-1925. Cor stond er toen financieel net zo voor als haar moeder in die tijd. Van de liefde kun je nu eenmaal niet eten en met een zelfstandig stukadoor, tegenwoordig zzp'er, waren de inkomsten ook niet gegarandeerd. Uitvriezen (= werkwoord: door de vrieskou niet kunnen werken) en ziek zijn waren de risico's.

Nieuwsblad van het Zuiden 18-06-1948

Einde aan dynastie

Daarom is Cor na haar trouwen doorgegaan met haar privéatelier. Meneer Moret sjouwde met zijn zware koffers naar de Vincentiusstraat, wat dichter bij het station dan de Goirkesestraat. De man was ondertussen dik zeventig jaar, niet jong in die tijd, maar nog vitaal genoeg om mijn broer Gerard en mij te leren hoe je over een stoelleuning kon springen. Dit moest hij wel bekopen met een ingescheurde hand tussen duim en wijsvinger, en daarmee kon hij met twee zware koffers terug naar Rotterdam. Toen mijn zus Riet de lagere school verliet, is ze nog een blauwe maandag naar de huishoudschool gegaan. Maar toen op 'n keer niet geloofd werd dat 'n tentoongesteld jurkje door Riet gemaakt was, en dat ze maar gaten moest knippen in de sokken omdat er geen kapotte waren, toen was het uit. Er kwam een tweede naaimachine bij en Riet was fulltime coupeuse. Toen Riet wat ouder werd was ze niet meer tevreden met haar lot. Ze wilde ontsnappen aan de situatie waarin ze zat. IK wil een piano 'k wil de muziek in. Dat kon niet, er was geen geld en geen plek voor. Uiteindelijk een viool en vioolles. Daar hebben wij van 'GENOTEN'. Riet ging bij een orkest. Ja, eind 1944 was er een klik tussen Riet en Wim Spaninks wever bij N.V. AaBe- wollenstoffen en wollendekenfabrieken. Een verschil met twee voorgaande generaties was dat Wim op de hogere textielschool zat en zijn diploma haalde. 11 februari 1950 was het moment waarop ze trouwden. Zo kwam er een eind aan de dynastie 'het keren van pakken' van Opoe van Bavel.

Jan Essens

Deze verhalen van lang geleden gaven mij de gelegenheid om in de krant, vanuit mijn gastschrijverschap, een weergave hiervan te doen. 

Nieuwe Tilburgsche Courant 29-10-1927

Wordt het een nieuw pak of keren we het oude?

Textiel was tijdens de Tweede Wereldoorlog op de bon wegens schaarste

 Gastschrijver Hans van Brakel

Via Janneke Hobo van deze krant werd ik in contact gebracht met een achterneef Jan Essens, die op dat moment voor mij nog onbekend was. Zijn dochter José had hiertoe het initiatief genomen, omdat ik een website heb met allerlei familieverhalen uit het heden en verleden. Na diverse telefoongesprekken, maar ook via mail- en appverkeer, kan ik nu stellen dat Jan bij mij overkomt als een erudiete, maar vooral eloquente man. Jan is 92 jaar en al zijn broers en zussen zijn reeds overleden. Ik had in het verleden een verhaal op mijn website geschreven over de periode dat er nog kleding werd gekeerd. Omdat Jan als kind daar vroeger ook een taak in had, wilde hij graag zijn verhaal doen.

In de Tweede Wereldoorlog was er een groot gebrek aan textiel.Textiel ging op de bon. Herenpakken en winterjassen werden uit elkaar gehaald en gekeerd. Jan geeft aan dat een pak keren geen sinecure is, het is meer dan driemaal zo arbeidsintensief dan gewoon een nieuw pak maken. Jan heeft het over ‘uit elkaar tornen’ wat hij als blaag niet mocht doen. Hij was toen tien jaar en het tornen veroorzaakte vaak snijwondjes. De naden werden uitgeschraapt om het stof te verwijderen. Dit was een vies werkje wat de jonge Jan wel mocht doen. De plaatsen waar knoopsgaten en borstzak hebben gezeten, werden allemaal onzichtbaar gestopt.

Ik wist van mijn moeder, Corry van Brakel - van Bavel, dat mijn overgrootmoeder Jana van Bavel – Vermeer geen makkelijk mens was. Terugkijkend denk ik dat het een potige zakenvrouw was, die veertien kinderen baarde en niet te beroerd was om ze vanaf tien jaar in te zetten in haar atelier. Kinderarbeid! Haar man Jan van Bavel was wever en van dit salaris konden al die monden niet gevuld gaan worden.

Jana had contact met ene meneer Moret uit Rotterdam, die had een ‘haal en breng punt’ voor stomen, stoppen en herstellen van kleding. Tweemaal per week kwam hij met de trein en zeulde met twee koffers. De dochter Joanna Cornelia van Bavel, moeder van Jan, heeft later het werk voortgezet. Meneer Moret was toen al in de zeventig, maar nog vitaal genoeg. Van enige overschatting was sprake toen hij Jan en zijn broer Gerard uitdaagde om over een stoelleuning te springen. Hij moest het bekopen met een ingescheurde hand tussen duim en wijsvinger.

Hans van Brakel uit Tilburg

We hebben na afstemming niet gekozen om vanuit het 'gastschrijverschap' het lezend publiek kennis te laten maken met deze geschiedschrijving. Mooier zou zijn dat Jan Essens geïnterviewd gaat worden door journalist Kees Klijn. We bieden hiermee Jan een geweldig podium. Hieronder leest u het interview van Kees met Jan Essens, wat verscheen in de dagbladen.

‘Naden kostuums schoonmaken was een smerig werkje’

Tijdens de Tweede Wereldoorlog was textiel schaars. Dus werden kostuums omgekat. Jan Essens, die opgroeide in Tilburg, heeft er minder prettige herinneringen aan.

Door Kees Klijn

Zijn vader was zelfstandig stukadoor. "In de bouw was je financieel gezien de laagste in rang”, zegt Essens (92), die in Borne woont. "Om het gezin draaiende te houden heeft mijn moeder het omkeren van kostuums erbij gedaan. Had ze van mijn oma geleerd. De kinderen hielpen natuurlijk mee.”

Pantalons en jasjes lijden het meest aan de buitenkant. Kuis versleten kreeg het textiel toch nog een nieuw leven door het kostuum binnenstebuiten te keren. "Eerst maakte je de aan elkaar vastgenaaide delen los. Dat tornen gebeurde met een scheermesje. Als jonge blaag mocht ik dat niet doen, was te gevaarlijk. Als dat was gebeurd, schraapte ik met een keukenmesje het vuil uit de naden. Dat was een smerig werkje, want dat lag er al járen in. En in de broeken van de pantalons zaten soms remsporen. Het was allesbehalve hygiënisch.”

Dat werk komt vooral via Moret in de Goirkestraat terecht, schrijft Hans van Brakel uit Tilburg op zijn website. De achterneef van Jan heeft genealogisch onderzoek gedaan naar zijn familie. Moret, een Rotterdammer, bracht altijd twee enorme koffers mee. Vooral kostuums ter reparatie. 

Het gezin is "zo arm als de mieren”, toch is het op huishoudelijk vlak zijn tijd al ver vooruit. "In de jaren dertig hadden wij al een elektrische wasmachine mét wringer. Was nodig, al die kostuums moesten grondig worden gewassen. Bespaarde heel veel tijd. En dus geld. Dat drogen, op een rek bij de kachel, duurde wel heel lang. Veel kostuums waren van wol.”

Eenmaal gestreken worden de onderdelen weer aan elkaar genaaid. Het ‘nieuwe’ pak is echter een spiegelbeeld van het oude. "Dus knoopsgaten en borstzakjes zaten verkeerd. Een nicht stopte die gaten. Deed ze met natuurlijk met hetzelfde garen als van het pak zelf, je zag maar amper dat het weefsel hersteld was.” Je ziet wel degelijk dat het een omgekeerd kostuum is. "De binnenvoering was natuurlijk van een wat mindere kwaliteit. Het patroon was anders. Je kreeg rare pakken. Toch waren de mensen er blij mee: er was niets anders, of je betaalde er een vermogen voor.”

Van maandag tot en met vrijdagmorgen was zijn moeder ermee in de weer. "Daarna werd het huis schoongemaakt. Was een heel karwei, al hadden we een stofzuiger. Die kreeg de draden niet uit de kokosmatten, moesten wij eruit pulken.” In 1950 is het afgelopen met het omkeren van de pakken. Dan begint er ook een nieuw leven voor Jan: hij meldt zich bij de marine. Verlost van de kostuums, een uniform komt ervoor in de plaats.

Joanna Cornelia (Cor) van Bavel

geboren 02-07-1895 tijdstip: 03:30:00

overleden 30-04-1969, 73 jaar

gehuwd, 29 jaar oud, op  11 februari 1925 met de 26-jarige 

Joannes Mattheus Henricus (Jan) Essens

geboren 03-06-1898

overleden  27-07-1971, 73 jaar

zoon van

Gerardus Esssens *05-04-1862 Oirschot +23-09-1945 Oisterwijk, 83 jaar

gehuwd 08-05-1888 Loon op Zand, 26 jaar, met Maria Clerothina Fassel *23-10-1861 Gorinchem

Kinderen:

1. Maria C.G. (Rie) Catharina Gerarda, dochter, *05-12-1925 +juli 2018, 92 jaar 
2. Adriana E.M. (Sjannie) Elisabeth Maria, dochter, *02-09-1927 +22-07-2009, 81 jaar
3. Gerardus J. (Gerard) Josephus, zoon, * 06-09-1929 +08-12-2017, 88 jaar
4. Joannes, Petrus Maria, zoon, *31-12-1932 
5. Cornelia (Corrie) Adriana Gerardina Maria, dochter, *03-12-1934 +10-12-2015, 81 jaar
6. Leonardus M. (Leo) Essens, zoon, *14-06-1941 +03-11-2014, 73 jaar

Gezinskaarten

Woonadressen

Joanna huwde op woensdag 11 februari 1925 met Joannes Essens. Het huisadres was St.-Pieterplein 22, totdat ze in 1926 in Vincentiusstraat nr. 39 gingen wonen.

• Datering vanaf 1925
• Straat Sint-Pietersplein
• Wijk Hoefstraat

Vincentiusstraat 39, zie foto hieronder, was een koophuis. In 1926 werd het huis aangekocht voor 800 gulden. Vanwege een toenmalig saneringsplan is het huis afgebroken. Bij deze sanering werd er een bedrag van 18.000 gulden uitbetaald aan de familie.

Hiervoor hebben ze gewoond in de van der Aastraat nr. 20, net als mijn opa en oma die op nr. 24 hebben gewoond in de periode 1925.

In het adresboek 1968/1969 wordt aangegeven dat de familie gehuisvest is Ringbaan Zuid 93. Ze zijn naar een tehuis voor bejaardenzorg gegaan. Het betreft Orde of congregatie: Dochters van O.L. Vrouw van het H. Hart.

Naam van het klooster was Fatima, Ringbaan Zuid 93, Postcode: 5021 AB Tilburg. 

Fatima

Akten

Het gezin Essens - Van Bavel

Het echtpaar kreeg zes kinderen:

1. Rie Essens gehuwd met Wim Spaninks: 3 kinderen: Louise, Jan en Mary. 
2. Sjannie Essens gehuwd met Theo van de Wiel: 3 kinderen: Dorien, Hans en Edwin.
3. Gerardus Essens gehuwd met Netty Copal: 2 kinderen: John en Corine.
4. Joannes Essens gehuwd met Bep Riteco: 9 kinderen: Piet, John, Dennis, Silke, Rick, Paul, Jose, Jeroen en Emiel.
5. Corrie Essens gehuwd met Theo van Doleweerd: 2 kinderen: Theo en Corrie 
6. Leo Essens gehuwd met Toos de Weijer: 2 kinderen Greetje en Marion.

Wilhelmus Antonius Maria Spaninks Achternaam: Spaninks

Voornamen: Wilhelmus Antonius Maria Geslacht: Man Geboortedatum:07-03-1923 Geboorteplaats: Tilburg Overlijdensdatum:10-08-1964 Overlijdensplaats: Utrecht Leeftijd:41 jaar 

Echtgenoot van Maria Catharina Gerarda Essens 

Zoon van Norbertus Aloijsius Spaninks Zoon van Maria Catharina Goverdina Verhoeven

Krantenberichten

Van links naar rechts:

Theo van de Wiel, Theo van Doleweerd, Leo Essens, Toos van Leo Essens, Jan Essens, Bep Essens - Riteco (van Jan Essens) en Gerard Essens

Onder:

Netty Copal (van Gerard Essens) Sjan van de Wiel  - Essens en Corry Van Doleweerd - Essens

Zus van mijn opa Petrus van Bavel, ze staat op de foto helemaal rechts onder met de naam Cornelia

Genealogisch overzicht

14 kinderen uit dit huwelijk:

Doodgeboren kind *18-10-1883 +18-10-1883

Joannes Hubertus * 17 september 1884   †6 mei 1947, 62 jaar 

Franciscus Joannes * 31 december 1885   †24 juni 1957, 71 jaar 

Maria Elisabeth * 25 januari 1887   †23 juni 1946, 59 jaar

Petrus Petronella * 30 mei 1888   †27-08-1965, 77 jaar

Martina Josephina * 31 maart 1890   †18 juli 1953, 63 jaar

Maria Wilhelmina * 14 oktober 1891   †20 juli 1968, 76 jaar 

Adrianus Henricus * 14 juni 1893   †8 augustus 1979, 86 jaar 

Arnoldus Antonius * 2 juli 1895   †23 september 1895, leeftijd 2 maanden 

Johanna Cornelia * 2 juli 1895   †30 april 1969, 73 jaar

Anna Catharina * 25 januari 1897   †22 februari 1906, 9 jaar    

Doodgeboren kind *07-12-1898 +07-12-1898

Adriana Johanna Joanna Elisabeth* 16 juli 1900   †12 april 1992, 91 jaar 

Leonardus Maria  * 01-04-1902 +24-05-1978, 76 jaar