Op de pagina 'Proloog' maak ik melding van mijn gastschrijverschap voor Brabants Dagblad, Eindhovens Dagblad, Algemeen Dagblad, De Gelderlander en BN De Stem, waarmee ik in 2024 een start maakte. Aanleiding was het verwerken van een hachelijke ervaring van een liftstoring waar onze twee kleinkindjes met hun ouders direct bij betrokken waren. Mijn schoonzoon ging deze nare en schokkende ervaring met vele vrienden en familie telefonisch delen, ikzelf pakte mijn laptop de volgende dag en schreef het van me af. En toen smaakte het naar meer. Zeker op basis van alle reacties van o.a. oud-collega's, kennissen of mijn nichtje Marie-José die bij elke plaatsing van een artikel een appje stuurt. Maar ook mijn broer en zus geven regelmatig een positieve reactie. Ook onbekende lezers reageren zo nu en dan. Ik kreeg zelfs van iemand die werkzaam is bij Tilburg.com het verzoek om tegen een vergoeding elke week een artikel aan te leveren. Voorlopig vind ik deze kranten een geschikter platform. Maar wie weet!

Maar de belangrijkste reactie moet toch van de redacteur zelf komen. Hij reageerde op vrijdag 9 augustus 2024 als volgt:

Hallo Hans,

Dank weer voor de inzendingen van de laatste tijd.  Altijd welkom en opnieuw leuke bijdragen.

Ik ben net terug van vakantie, dus heb een aardig voorraadje nu. Maar ik heb deze (Uit laten schrijven/Deze kerk zat jaren in mijn DNA) als eerste gepland, voor volgende week, ook omdat er vanwege de verwijzing naar de kermis nog enige 'haast' bij was. Die andere houd ik nog even achter de hand, maar komen ook nog aan de beurt.

Onderwerpen:

1. 25-05-2024: Onvergetelijk

2. 08-06-2024: Overstekend wild

3. 22-06-2024: Open sollicitatie

4. 02-07-2024: Een gluurder
5. 06-07-2024: Trotse opa Hans laat weten

6. 11-07-2024: Wandeling

7. 25-07-2024: Goede Herder

8. 28-09-2024: Begrafenis
9. 05-09-2024: Rijvaardigheid

10. 15-08-2024: Uit laten schrijven

11. 12-10-2024:  Buurtwinkel
12.  03-11-2024: Tand des tijds doorstaan
13. 21-11-2024: Familiegeschiedenis
14. 07-12-2024: Oorlogsdagboek
15. 17-12-2024: Verhuizing
16. 30-01-2025: Netwerken
17. 18-03-2025: Het keren van pakken
18. 07-03-2025: Geen trein
19. 18-03-2025: Verkeersongeluk
20. 19-03-2025: Een ode aan mijn zus 
21. 27-03-2025: Een uit de hand gelopen missie

Onvergetelijk

Op een mooie Pinksterdag... met het hele gezin opgesloten in de lift van Westpoint

GASTSCHRIJVER

Hans van Brakel 25-05-24, 13:35

Mijn zus feliciteert me deze dag met mijn 69e verjaardag. Ballonnen worden opgehangen in ons appartement. We gaan er een klein feestje van maken.

In de middag verschijnt aan de garagedeur onze dochter Kyra, schoonzoon Bob met kleinkinderen Raf en Leo. U heeft laatst in de krant kunnen lezen over ons kleinkind Leo, de 230.000e inwoner van Tilburg.

De eerste gasten worden ontvangen. Na tien minuten slaat bij ons de twijfel toe. Waar blijft onze dochter? We besluiten om bij de lift te gaan kijken en horen hulpgeroep. Mijn vrouw Resie begint in paniek te gillen. Ik probeer beneden iemand van de Vereniging van Eigenaren (VvE) van Westpoint te bellen.

Ondertussen is een medebewoner met zijn vrouw afgekomen op het hulpgeroep en de man probeert te achterhalen waar het jonge gezinnetje zich bevindt.

Een vrije val van een aantal meters

Het begint aardig warm te worden in de lift en mijn dochter moet de fles gaan geven aan Leo. Bob roept dat ze zich begeven op de 33e etage. Volgens Bob zijn ze de 33e etage ruim gepasseerd richting de 46e toen de lift na een stopbeweging vervolgens een vrije val van een aantal meters maakte. De liftstoringsdienst wordt gebeld en geeft aan dat ze er over een uur zijn. Dat is te laat, de brandweer wordt ingeschakeld.

Later verklaarde Theo van de technische commissie dat een val helemaal naar beneden niet mogelijk is. Voldoende voorzieningen zijn ingebouwd. Maar dat wist men in de lift natuurlijk niet. Ook Resie heeft ondertussen 112 gebeld. Het jonge gezinnetje blijkt te hangen tussen de 33e en 34e etage.

Flink bezweet komen ze uit de lift

Uiteindelijk volgt na ruim een half uur hun bevrijding uit deze benarde positie. Flink bezweet worden ze uit de lift gehaald. De medebewoonster heeft Leo, van nog geen vier maanden oud, op haar arm.

Een brandweerman deelt flesjes water uit, Raf krijgt een knuffelbeertje. Later komt Theo vragen of er aan ons nog hulp en nazorg geboden moet worden. Wat mooi om zoveel medemenselijkheid te mogen ervaren! En zo is mijn 69e verjaardag onvergetelijk geworden.

Hans van Brakel komt uit Tilburg

Vervolgens verscheen enkele dagen later in de analoge krant hetzelfde artikel. Het is gepubliceerd in Brabants Dagblad, Eindhovens Dagblad, Algemeen Dagblad, BN De Stem en De Gelderlander.

De kruising van de Spoorlaan met de Willem II-straat in Tilburg. © Google Streetview

Overstekend wild

Komische taferelen voor bijna elk verkeerslicht: overstekend wild, hoewel het rood is

GASTSCHRIJVER

Hans van Brakel 08-06-24, 10:20

Overstekend wild binnen de bebouwde kom in Tilburg, is dit mogelijk? Jazeker, de categorie ‘voetgangers’ kan u voortaan zo duiden. Wellicht voelt u zich aangesproken als automobilist of fietser, dit is zeker niet het geval en leest u vooral geamuseerd verder.

In Tilburg worden voetgangers ook wel aangeduid als ‘kruisend verkeer’. Dit wil zeggen dat in twee tegenovergestelde richtingen aan het verkeer groen licht tegelijk wordt gegeven. U voelt hem al aankomen dat dit niet altijd goed gaat, en dit klopt.

Met heel veel plezier wonen we weer enkele jaren in onze geboortestad. Wat is Tilburg mooi geworden en met veel plezier lopen we door de straten waarin we het vriendelijke publiek op menig terrasje aanschouwen. Wat is het centrum mooi geworden, en het wordt steeds mooier.

Bij elk stoplicht stil tot groen volgt

Omdat we een bepaalde leeftijd hebben bereikt, en ons bepaalde normen en waarden zijn opgelegd, staan we bij elk stoplicht stil tot groen volgt. Op de Spoorlaan, bij de Stationsstraat en Willem II-straat, leidt dit tot komische taferelen: wij staan stil en aan ons gaan langszij fietsers, voetgangers en automobilisten, allemaal door rood. Ieders verantwoordelijkheid denk ik dan maar.

We voelen ons ondanks onze leeftijd nog gezond, maar dit wordt op de proef gesteld bij de kruising Cobbenhagenlaan/Conservatoriumlaan. Vorige week stak ik over, richting Westpoint, toen van achteren een automobiliste mij al toeterend van de weg probeerde te blazen. Een geïrriteerde blik, zij had groen, dus opzouten. Ik had ook groen, door deze onoverzichtelijke situatie kan ik het haar eigenlijk niet eens aanrekenen, los van haar agressieve houding.

Vlak voor onze neus voorbij

Op de Bredaseweg is het niet anders en proberen automobilisten nog snel vlak voor ons neus voorbij te schieten. We hebben nu met elkaar afgesproken dat mijn vrouw opzij kijkt, en ik kijk of we niet van achteren worden geschept.

Ik heb Veilig Verkeer Nederland, gemeente Tilburg en politie op de hoogte gebracht. Hopelijk krijg ik snel echt groen licht.

Hans van Brakel woont in Tilburg

4 REACTIES:

J. Snelders

Zojuist gebruikgemaakt van verkeerslichten Veldhovenring bij La Toscana. om over te steken. verkeerslichten rood voor auto en groen voor voetgangers. auto, motor en fiets rijden gewoon door rood. politie of handhaving???? nooit aanwezig. helaas, afgelopen jaren al 2 voetgangers doodgereden op zebrapad. Wethouder Eric, go to gemba.

C.H.C. Bosma-Verkuijlen

Daar sta je tot St.-Juttemis. Ook bij de Burg.Letchertweg. En maar wachten, iedere baan aan auto's gaat 2 keer rond en als je dan oversteekt, kun je hollend de weg oversteken anders word je aangereden.

Snelders

Lol ook op Jan Heijnstraat, Veldhovenring, Besterdring helemaal en bij Toermalijn ergst. En wat doen we? Nada,

Frans van de Moosdijk

Het is steeds gevaarlijker aan het worden in het verkeer in de binnenstad. Maar omdat er tocht niet genoeg, boa en politieagent zijn zal het een rotzooi blijven. Ik ben gewoon bang geworden om de binnenstad in te gaan. Maar politie doet het zelf ook

Roel Eckhardt

Ik denk dat Hans lang kan wachten, tenzij de burgemeester of een van zijn naasten, of hoge ambtenaar, zelf bij dubbel groen in de problemen komt. Hoop dat het lange wachten hem opbreekt en zijn ambtenaren tot spoed maant.

Open sollicitatie

Nu ik mijn ouders in leeftijd heb gepasseerd, bruis ik van de energie en zou wel weer aan het werk willen.

GASTSCHRIJVER

Hans van Brakel 22-06-24, 10:20

‘Een kwart van de gepensioneerden wil blijven werken, maar doet dat op dit moment niet. Dat is een ‘aanzienlijk’ aantal wat naar verwachting groeit. Deze mensen zijn hard nodig om personeelstekorten te verminderen.’

Na dit gelezen te hebben, voeg ik de daad bij het woord en doe hierbij een open sollicitatie. Niet uit geldnood maar omdat ik er plezier in heb. Doorwerken is slechts optioneel.

Voor degenen die me niet kennen, ik ben van bouwjaar 1955, getrouwd, en woon in een prachtig appartement in Tilburg. Ik geniet een aantal jaren van mijn pensioen. Met veel plezier! Pas geleden ben ik 69 jaar geworden en daarmee de leeftijd van mijn beide ouders overtroffen. Zij werden slechts 68 jaar oud: Theo en Corry. Ze hebben hun hele leven gewoond in de Beatrixhof langs de Ringbaan West. Mijn oma had daar veel moeite mee. Het was toen 1953 waarmee deze nieuwe wijk aan de rand van Tilburg stond. Veel te ver weg van de bewoonde wereld.

Een hoop energie losgekomen

Het overlijden van mijn moeder kwam in 1987 vrij plotseling. Er waren nog jongvolwassenen thuis, dus de impact was groot. Doordat ik mijn ouders nu qua leeftijd ben gepasseerd, is er plots een hoop energie bij me losgekomen. Wetende dat ik ook nog twee broers heb verloren van 52 en 72 jaar oud. Ik heb het gevoel, nu ik me nog steeds kerngezond voel, opnieuw aan het werk te willen. En het dient tevens een maatschappelijk belang.

Een aantal weken terug heb ik de eerste stoute schoenen aangetrokken en heb een open sollicitatie uitgedaan naar het administratiekantoor schuin tegenover me. Nog geen reactie. Dus hierbij nogmaals een oproep. Het is geen probleem om in mijn ‘nieuwe’ kantoorleven de maatschappelijke ladder van onderaf te beklimmen. Een opsomming uit mijn eerdere werkzaamheden: Hoofd Personeelszaken, Hoofd Facilitair Bedrijf en tenslotte het vormgeven van een PPMO (Programma-/ProjectManagentOffice), dit alles binnen het Middelbaar Beroepsonderwijs.

Ik zet me graag voor twee dagen per week in. Ik ben benieuwd of de redactie van het Brabants Dagblad naar aanleiding van dit artikel wordt overladen met reacties.

Hans van Brakel is 69 en komt uit Tilburg

Bericht in Brabants Dagblad

Leo is 230.000e inwoner van Tilburg

TROTSE OPA HANS LAAT WETEN:

In de Stadsnieuws-uitgave van vorige week eindigde de tekst bij de 'Prent van de week' met de vaststelling dat Tilburg op 1 januari van dit jaar 229.833 inwoners telde. De 230.000e inwoner moet er nu dan toch al lang zijn? En dat is ook zo, laat de trotse opa Hans van Brakel weten: Leo Spapens is de 230.000e inwoner van Tilburg.

Hans van Brakel vertelt:

"Onze dochter en manlief Bob zijn opnieuw in verwachting. Volgens onze kleinzoon Raf moest het wat hem betreft een zusje worden. Daar hielden we ons dan maar aan vast. Wie weet had hij een vooruitziende blik. De familie mocht tijdens de zwangerschap van onze dochter raden of het een manneke of een wicht zou worden. Hierin moest door de familie en vrienden een keuze gemaakt worden, door het invullen van de voorspelling op een stuk papier. Twee grapjassen, waaronder haar schoonmoeder, gaven aan te kiezen voor een meisje, maar ze gingen ervan uit dat het een jongen zou worden. Zulk een logica gaat zelfs binnen onze familie het verstand te boven. 

Mededeling

Op 31 januari 2024 was het zover: "Onze Leo werd in het begin van deze middag geboren. Aangekomen in het ziekenhuis kwam Leo binnen een half uur ter wereld. Bob werd een aantal dagen later gebeld door de ambtenaar van de gemeente die Leo had ingeschreven met de mededeling dat Leo de 230.000e inwoner van Tilburg is."

Wandeling

Chihuahua Kruimeltje reageert agressief op alles, ook bij mij

GASTSCHRIJVER

Hans van Brakel 11-07-24, 13:35

Ik maak een dagelijkse wandeling met onze hondjes. Aan de Hart van Brabantlaan loop ik tegen een mevrouw aan met haar chihuahua. Omdat de dag nog jong is, laat ik het gesprek over me heen komen.

Mevrouw vertelt dat het een corona- en adoptiehondje is met de naam Kruimel. Omdat men in die periode veel thuis zat werd er een hondje aangeschaft. Na coronatijd werden ze massaal gedumpt. Kruimeltje was zo’n hondje. Opgenomen in een gezin met drie peuters/kleuters tot de leeftijd van vijf jaar.

Het hondje nuttigde tijdens het eten elke kruimel die van tafel viel, vandaar de naam. Ook piste het mormel regelmatig tegen het speelgoed van de kinderen aan. Mevrouw had het hondje uit Zeeland geadopteerd.

Ik probeer te ontsnappen, maar helaas

Er komt nog een mevrouw tegemoet, en mevrouw met Kruimeltje spreekt haar aan. Ik probeer aan dit gesprek te ontsnappen, helaas. Mevrouw die aan kwam lopen negeert ons, en loopt snel door. De chihuahua reageert agressief op alles, ook bij mij. Mevrouw pakt in één handbeweging het hondje op, en doet snel haar hand voor zijn oogjes. Het beest wordt weer rustig.

Onze hond Nick aanschouwt het tafereel en staat op scherp. Onze andere hond Simon vindt het prima en staat er relaxed bij. Als ik van mevrouw afscheid wil nemen komt Nick in de aanval en hapt naar mevrouw. Ter geruststelling zeg ik tegen haar dat onze Nick moeite heeft met afscheid nemen. Ik loop snel door.

Twee zwarte katjes uit het opvangcentrum

Verderop in de Elzenstraat spreekt een oud baasje mij aan. Zijn terlenka broek reikt tot zijn oksels waardoor de blouse nog amper zichtbaar is. Er volgt opnieuw een ‘verplichte’ conversatie. De zoon van meneer heeft twee zwarte katjes, verwijzend naar mijn twee zwarte hondjes. De zwarte katjes zijn gekocht uit een opvangcentrum, waar ze de eerste lessen in opvoeding en zinnelijkheid hebben gehad. Kost wat, maar dan heb je ook wat.

Het oude baasje sluit het gesprek af met in zijn ogen een bijzonder geestige opmerking, dat mijn hondjes namelijk een ‘baasje’ kennen, en de twee katten hebben ‘personeel’. En nu, als de bliksem naar mijn appartement, ik ben aan koffie toe.

Hans van Brakel is gepensioneerd en woont in Tilburg

Reactie:

• Jurgen van Gestel

  Dit kun je toch geen hond meer noemen. Dit was een rage uit de VS, voornamelijk uitgedragen toentertijd door Paris Hilton.

Mijn moeder staat in het midden met een wit halsboordje

Goede Herder

Protesteren kwam bij mijn moeder niet op

GASTSCHRIJVER

Hans van Brakel 25-07-24, 13:35

'Omdat ik geen inzage geef, zou ik iets achterhouden?' Dit waren de laatste woorden van de directeur van de congregatie van de Goede Herder, uit de VPRO documentaireserie onlangs op televisie uitgezonden.

Regisseur Britta Hosman heeft zich drie jaar lang op de wereld van de Zusters van de Goede Herder gestort. Tussen 1860 en 1978 werden jonge ‘probleemmeisjes’ in hun kloosters aan het werk gezet. Het is schokkend om te zien.

Met dit verhaal dacht ik terug aan de tijd dat mijn moeder nog jong was. Ze had op de lagere school volgens de non die voor de klas stond een tekort rokje aan. Mijn moeder moest voor de klas komen en de non wikkelde een krant om haar blote beentjes. Daarmee kon ze weer gaan zitten in de klassenbankjes. Later ging mijn moeder werken bij ‘De Zuid’ (Zuid-Nederlandse kledingfabriek in de Stedekestraat Tilburg), waar ze vriendinnen voor het leven aan overhield. Helaas voor mijn moeder werd ze echter snel weer naar huis gehaald, omdat mijn oma vond dat ze thuis beter ingezet kon worden voor het huishoudelijk werk.

Niet zonder twijfel over doorstuderen, ja of nee

Het kwam bij mijn moeder nog niet op om te protesteren en gedwee volgde ze dagelijks de commando’s van mijn oma. Het ging zelfs zover dat ze de overhemden mocht strijken en schoenen poetsen van haar ondertussen getrouwde broers. Hierbij kreeg mijn moeder de opmerking dat de jongens er netjes uit moesten zien, en dat kon niet overgelaten worden aan de schoonzussen. Mijn moeder was trots. Toen ze later trouwde, kreeg ze elke week een zakcentje van vader voor de dagelijkse boodschappen. Later kreeg mijn zus de mogelijkheid om door te studeren en haalde haar hbs en kweekschooldiploma. Niet zonder dat mijn moeder twijfel had of het eigenlijk wel zin had om door te studeren: ze ging uiteindelijk toch trouwen en kinderen baren. Ondanks dat mijn moeder bepaald geen introvert type was en haar mannetje wel stond in de maatschappij, werden bepaalde gedragsregels als normaal gezien. De directeur van de Goede Herder hield het archief gesloten, doch wijzelf blijven spreken over deze bijzondere tijd. 

Hans van Brakel komt uit Tilburg

Reacties:

• mevrouw de Vries

  Klinkt als het verhaal van mijn moeder. "Gelukkig" raakte ze zwanger en moest ze dus trouwen.

• J de Jong

  Vreemde jongens, die goede herders. De schepping is mooi, en God was goed. Maar de kerken en hun vertegenwoordigers hebben de boel verpest.

Begrafenis

Was ik als zesjarige de enige die nog helder van geest was bij de begrafenis van oma? Het leek mij van wel...

Mijn moeder nam me als kind regelmatig mee naar een mortuarium. We hebben wat overledenen bekeken: een vage kennis, verre familie, een bekende winkelier in de buurt. Het maakte moeder niet uit.

GASTSCHRIJVER

Hans van Brakel 28-09-2024, 10:20

Blauwe nagels, spleetogen, glurend vanuit de doodskist omdat de ogen niet voldoende sloten. In lelijke pyjama’s bij onder andere begrafenisonderneming Denissen. Mevrouw Denissen was een bekende van moeder. Dat ze elkaar kenden betekende niet veel goeds, we moesten weer eens ‘gezellig’ binnenlopen. ’s Avonds keek ik onder het bed of de overledene zich niet stiekem onder mijn bed had verstopt.

In het ziekenhuis was het niet veel beter: ‘Trekt u de gordijnen gerust opzij, aan de linkerzijde zult u hem vinden.’ Mijn moeder schoof elk gordijntje opzij, iedere keer zag ik zo’n engerd. Bij het laatste gordijntje riep mijn moeder: ‘Hij ligt hier’.

Een stevige duw in mijn rug

Oma was voor mij de eerst overledene. Ik wilde afstand tussen mij en oma bewaren. Helaas, een sympathieke oom duwde me in mijn rug expres stevig naar voren. Hij had er plezier in!

Oma lag in de rouwkamer van het Roomsch Leven. Oma had geen gebit in. Geen prettig gezicht, ik miste haar glimlach. Het was koud. Oma lag in pyjama zonder dekens. Was ik als zesjarige de enige die nog helder van geest was?

Bij de mannen ingedeeld

Mijn moeder hield drie dagen gordijnen gesloten, en liep een jaar in het zwart. Eenieder klampte haar aan en werd er over oma gesproken. De begrafenis van oma in de kerk vond ik mensonterend. Ik werd van moeder gescheiden en bij de mannen ingedeeld. Het verdriet van mijn moeder was ondraaglijk, terwijl ik haar hand zo graag had vastgehouden, of zij de mijne.

Later mocht ik met de mannen naar het kerkhof. Achter de koets aanlopen maakte me erg belangrijk. Als klap op de vuurpijl kregen we in de Nijverstraat bij Van Dijk broodjes aangeboden, wat we bij hoge uitzondering alleen op feestdagen kregen. Nu wist ik waarom ik de begrafenis van oma liet prevaleren boven de verjaardag van juffrouw Nijkamp uit de eerste klas. Ondanks mijn afwezigheid was ze me niet vergeten. In mijn bureautje lag een heleboel snoep.

Hans van Brakel uit Tilburg

 Reacties:

• Piet de Beer

Hans van Brakel vroeger uit Beatrixhof? Anita v.d. Wiel

Rijvaardigheid

‘De examinator was ziedend toen hij zag wat mijn broer aan het eind van zijn rij-examen deed’

Ik ben vijf keer op geweest voordat ik slaagde, echter telkens wanneer ik gezakt was voelde ik me opgelucht, het was voorbij en de volgende keer misschien wel een kans van slagen.

GASTSCHRIJVER

Hans van Brakel 05-09-24, 13:35 

Als ik iets wil, ga ik ervan uit dat het niet lukken zal. Deze negatieve instelling heeft louter voordelen. Alles wat in majeur gebeurt, is meegenomen, ik reken er in eerste instantie niet op. Nu we het toch over de rijvaardigheid hebben van onze familie wil ik u van enkele anekdotes niet onthouden. Mijn vader haalde pas op latere leeftijd zijn rijbewijs en dat was in zijn rijstijl duidelijk terug te zien. Hij reed in zijn auto als een man van 95 jaar, zo voorzichtig en traag. Mijn oudere broer reed daarentegen alsof hij op het circuit van Zandvoort reed. In zijn auto vloekend en tierend, weggebruikers werden geïntimideerd. De wijsvinger ging regelmatig richting voorhoofd. 

Examen voortijdig afgebroken

Mijn twee jaar oudere broer maakte het tijdens een rijexamen wel heel bont. Het werd voortijdig afgebroken, en hij mocht weer terug naar café Casino St.-Josephstraat, Tilburg. Dit was vroeger start- en eindbestemming van rijexamens. Hij had een groot aantal fouten gemaakt in het verkeer. Mijn broer wees de examinator echter op het feit dat nog niet aan de volledige examentijd was voldaan. Mijn broer wilde de resterende examentijd verder afmaken. Het ontaardde in een felle discussie waarop de examinator mijn broer commandeerde om per direct de auto te parkeren langs de kant van de weg, in afwachting van de instructeur. De examinator stapte uit, liet mijn broer zitten en ging vervolgens boos te voet richting café Casino.

Even van zijn stuk

Mijn broer was even van zijn stuk van het hele gebeuren, maar trok snel de stoute schoenen aan en reed zonder examinator en instructeur richting café Casino. Terwijl hij de examinator passeerde wuifde hij hem vriendelijk toe. Het gezicht van de examinator stond op onweer, hij was ziedend. Uiteindelijk is mijn broer toch nog een examen later geslaagd. Tja, echt professionele weggebruikers zijn we nooit geworden. Wellicht vraagt u zich nu af hoe het met mijn rijvaardigheid is gesteld. Ik kan u geruststellen, ik heb tijdig het stuur aan mijn vrouw gegeven!

Hans van Brakel uit Tilburg

Reactie:

Ds. P. Burger

Alleen het stuur? Wat is er met de rest van de auto gebeurd?

Uit laten schrijven

Deze kerk zat jaren in mijn DNA. ik was er kind aan huis: nu wonen er mensen en mocht ik binnenkijken

GASTSCHRIJVER

Hans van Brakel 15-08-24, 13:35

Het is weer voorbij, kermis in Tilburg, en wat het weer betrof was het zo nu en dan regen en zon tegelijk. Na een aantal burn-outs verdraag ik deze herrie wat minder. Ik verkies vandaag richting 'de bult' (viaduct Ringbaan West) te gaan, richting mijn oude buurt.

Na 26 jaren in Goirle te hebben gewoond weer terug in Tilburg. Vlakbij de Vredesparochie heb ik me genesteld en vanuit een hoge toren kijk ik op het hofje van waaruit ik ben geboren. Toen ik langs de Vredeskerk liep, tegenwoordig een appartementencomplex, werd ik spontaan uitgenodigd door een huidige bewoner om het een en ander te aanschouwen.

Voor mij een mooi moment om oude herinneringen op te halen. De bewoner gaf naar mij aan dat de appartementen superklein zijn, en meer geschikt voor één persoon. Voor de meeste bewoners een tijdelijk onderkomen tot er een geschikter plekje elders vrijkomt.

Naar de verjaardag van de pastor

Ik ben in deze kerk gedoopt, Plechtige Communie gedaan, misdienaar en acoliet geweest, koorzanger, aldaar getrouwd en er vonden de uitvaarten van mijn ouders plaats. Ik was er kind aan huis en ben zelfs ooit op een verjaardag van de pastor geweest met mijn vrouw. De kerk zat in mijn DNA. Toch vond ook ik een geschikter plekje elders: een leven zonder kerk! Opgegroeid met de Emmausmis o.l.v. The South Jazz Band, als misdienaar hosties uitdelen, eerste lezing doen, het verdween geleidelijk uit de kerk.

Homo's de communie geweigerd

Later toen mijn buurman kwam te overlijden werd voorgedragen muziek vanuit de familie door de pastoor afgewezen, hij bepaalde zelf de muziek. De toenmalige bisschop wilde dat we onze kinderen lieten dopen door een gewijde priester en niet door een diaken. Homo’s werd de communie geweigerd. We hebben ons uit laten schrijven. Ik kon het niet verenigen met wat ik uit dezelfde kerk geleerd heb: naastenliefde, respect voor de medemens, elkaar de ruimte geven in het leven en eenieder accepteren zoals men is. Ik vind het niet meer terug in de huidige kerk. Trouwens geloven in een bestaanssfeer van een leven na de dood, ofwel een eeuwig leven, het beangstigt me, en dan zeker ook een kermis in de hel?

Hans van Brakel woont in Tilburg

Reacties:

• Ruud Vugs

Ik begrijp de strekking van het ingezonden stuk van dhr. van Berkel, maar in onze parochie en gemeenschap (ook in Tilburg, ook RK) wordt iedereen gewoon geaccepteerd zoals hij/zij is. Gescheiden, homoseksueel, etc. is allemaal geen probleem. Wij hebben een warme, gastvrije gemeenschap en het is dus écht niet allemaal kommer en kwel.

• Snelders

Katholiek? Ben ik ook. maar katholiek is dat niet iets met celibaat? Vredes- en Gasthuisringkerk. Veel gebruik van MOETEN maken, door de godsdienst denkende v.d. lagere scholen. Nu al >30 jaar wonende in Theresia. Ik zeg een voor allen en niemand voor RK.

• Anna Diona

Helaas is dit in bijna iedere parochie zo. Ik ben katholiek, maar daarvoor hoef ik echt niet iedere zondag in de kerk te zitten. Ik heb de tijd voor vrijwilligerswerk en heb in de tijd dat onze kinderen hun 1ste heilige communie deden ook in de werkgroep gezeten. Van tevoren aangegeven dat ik er op maandag bij de vergadering niet op aangesproken wenste worden dat ik er die zondag niet was. Helaas, keer op keer als wij als gezin op zondag iets anders gedaan hadden. Nooit meer geweest.

Een gluurder

Interieur kruidenierswinkel

Buurtwinkel

Opkomst supermarkt nekte onze kruidenier

GASTSCHRIJVER

Hans van Brakel 12-10-2024, 13:35

Vanaf de beginjaren vijftig van de vorige eeuw hadden we op de hoek van ons hofje een kruidenierswinkel. Verderop een koude bakker. De buurtwinkel werd gedreven door Harrie en Seef van Santvoort. Met veel respect kijk ik terug op deze mensen die marketing, het thuisbezorgen en afbetaling op krediet al in hun bedrijfsstrategie hadden opgenomen. De marketingstrategie was om bij het opstarten van hun zaak iedereen in de buurt langs te gaan met het verzoek om klant te worden.

Betalen op krediet hield in dat de klant een boekje kreeg waarin aankopen werden genoteerd en aan het eind van de week werd er afgerekend. Ik ben daar een keer te ver ingegaan, mijn moeder schreef de boodschappen erin en ik dacht slim te zijn om, maar meteen de prijzen daarachter te zetten. Dit viel Seef op aan de hand van mijn kinderhandschrift. Ik kreeg een reprimande, want dat was niet de bedoeling. Stond de prijs genoteerd dan betekende dit voor haar dat de aankoop en ontvangst was voltooid tot de definitieve afrekening, wat verder inhield dat er een krabbel door het blad heen ging.

Vrieslolly's, twee voor 5 cent

Harrie maakte 's zomers in het vrieskastje van zijn koelkast ijslolly's, gemaakt van ranja met daarin een houten kaasprikkertje. Twee stuks voor 5 cent! Snoep verkocht hij ook, en op een dag verkocht hij uit de snoeppot voor een kwartje aan een kind. Niet veel later kwam er een jong gastje binnen en Harrie was in de veronderstelling dat ook hij snoep wilde. Hij sprak de knaap aan: 'Ook voor een kwartje snoep kopen?' De jongen gaf resoluut aan dat hiervan geen sprake was. Harrie ging zijn trapje op en zette met moeite de grote pot weer terug op de bovenste plank. Daarna met een diepe zucht stapte hij voorzichtig van het trapje af en vroeg wat de jongen wenste. 'Ik wil voor een dubbeltje snoep'.

In de zeventiger jaren ging mijn moeder de boodschappen halen bij de Kijkgrijp (eerste supermarkt van Nederland) aan de Veldhovenring. Harrie had het er moeilijk mee, te zien van wat hij had opgebouwd, en teniet ging door de opkomst van het fenomeen ‘supermarkt’.

Hans van Brakel uit Tilburg

Kinderen en leiding van het kindervakantiewerk parochie Vredeskerk

Tand des tijds doorstaan

Vierhonderd kelen zongen Tilburgse elpee vol

GASTSCHRIJVER 

Hans van Brakel 03-11-2024, 19:57

Het was zaterdag 18 augustus 1979 toen in de Studiozaal van de Stadsschouwburg opnamen werden gemaakt voor een lp, ter gelegenheid van het zilveren jubileum van het Tilburgse Kinder Vakantie Werk (KVW).

De redactie van deze krant had oude liedjes verzameld door een oproep te doen aan de lezers. Honderden liedjes werden aangeleverd en uiteindelijk werden de meest bekende gekozen voor de opname. Het was prachtig voor zowel de kinderen als de leiders van o.a. parochie Vredeskerk om een muzikale bijdrage te mogen leveren. En kwaliteit was er binnen deze groep, omdat het merendeel waaronder ikzelf in het jongerenkoor zat. We mochten uitvoering geven aan het liedje Körvel m’n Körvel, en met veel succes. De krant schreef maandag 20 augustus 1979: ‘Het enthousiasme kende zaterdagavond in de Studiozaal van de Stadsschouwburg geen grenzen. De uitvoering van het lied Körvel m’n Körvel van de afdeling Vredeskerk verraste iedereen. En men was het dan ook volledig eens dat dit optreden als de ‘klapper’ van de jubileum-elpee Witte dè nog kon worden beschouwd.’ 

Uiteindelijk hebben vierhonderd kelen de elpee vol gezongen

Er was geen spoortje van verveling te bespeuren onder de kinderen. De krant schrijft verder dat bij de laatste groep het zelfs zo was dat de kinderen en leiders van geen ophouden meer wisten. Körvel m’n Körvel sloeg in als een bom. Körvel m’n Körvel is dan misschien ook wel een van de beste voorbeelden van een lied dat de tand des tijds heeft doorstaan, en ook nu nog kinderen en ouderen enthousiast kan maken. En dan te bedenken dat het louter toeval is, dat het lied niet voor eeuwig in de vergetelheid is geraakt. Het is te danken aan de heer A. Donders dat het lied weer tevoorschijn is gekomen. Körvel m’n Körvel was in de jaren vijftig (vorige eeuw) een ‘hit’ in Tilburg en werd geschreven voor de Körvelse revue, een vermaard muzikaal gebeuren in die dagen. Mijn oom, Tiny van Bavel, was in die tijd songwriter en schreef liedjes voor menig revue.

Hans van Brakel uit Tilburg

Carolientje

Familiegeschiedenis

We zijn niet bepaald de Tilburgse Peaky Blinders, maar toch vond ik het nodige drama in onze familiegeschiedenis

GASTSCHRIJVER 

Hans van Brakel 21-11-2024, 10:20

Meer dan dertig jaren doe ik al genealogisch onderzoek, om te blijven herinneren wie we als familie waren. Ook op zoek naar spannende verhalen natuurlijk!

En ondanks dat we niet tot de Tilburgse Peaky Blinders behoren, vond ik toch een uitspraak van de rechtbank aangaande een broer van mijn oma. Hij kreeg in 1893 acht dagen gevangenisstraf voor frauduleus vervoer van zout. 

Een vriendelijker feit komt van mijn opa die op 14 juni 1935 een fiets won van ‘Kleedingmagazijn Theo’. De beste man zal met vrouw en kinderen blij zijn geweest. Overigens gingen er van de negen kinderen drie op zeer jonge leeftijd dood aan luchtweginfectie, buikgriep en bronchitis (1914,1917, 1921). Pas in 1928 werd het eerste antibioticum ontdekt waardoor infectieziekten niet meer dodelijk waren.

Ongelukken zijn onze familie niet bespaard gebleven, zoals deze krant berichtte over Carolientje, een achternicht van mijn moeder. Zoals vroeger een gewoonte was droegen meisjes een lange schort. Op zaterdag 5 augustus 1944 stond het zevenjarig Carolientje op een stoel voor het gasfornuis. Ze roerde in de pap. Moeder verzorgde elders in huis haar baby. De wind sloeg plots onder de gasvlam door, vanwege een openstaande keukendeur, richting haar keukenschortje wat direct vlam vatte. Het kind rende in paniek naar buiten. In plaats van de brandende kleding te doven begon moeder haar uit te kleden, helaas kledingstuk voor kledingstuk. Carolientje werd met zware brandwonden overgebracht naar het ziekenhuis waar ze later overleed. Moeder had brandwonden aan haar handen. De foto terwijl ze ligt opgebaard, is het enige van haar.

Neergeschoten door de Duitsers

Of het al niet erg genoeg is binnen de familie, wordt broeder Dionysius op 6 september 1944 – een dag na Dolle Dinsdag, tijdens een wandeling door de Feldgendarmerie in Breda doodgeschoten. De akte van overlijden vermeldt half acht 's ochtends als tijdstip, neergeschoten door de Duitsers.

Valt er nog wat te pochen over bekende personen binnen onze familie en aanverwanten. Te beginnen met mijn oom Tiny, liedjesschrijver voor o.a. chansonnier/cabaretier Harry Verhoeven. Omroepen w.o. KRO en VARA brachten deze liederen op de radio ten gehore. Oom Dirk die samenwerkte met de Hitchcock van het Zuiden. 

Hans van Brakel uit Tilburg

Oorlogsdagboek

Handig is oom Niek, bekend van zijn oorlogsdagboek, nooit geweest: dat blijkt wel op zijn begrafenis

GASTSCHRIJVER 

Hans van Brakel 07-12-2024, 13:35

Operatie Market Garden mislukte in 1944, maar betekende wel de bevrijding van het zuiden. Deze krant publiceerde jaren terug het spannende dagboek van mijn oom, Niek van Bavel.

Frater M. Helenus, geboren in 18-01-1920 in Tilburg als Nicolaas (Niek) van Bavel, was in die tijd onderwijzer aan School A van de fraters in De Koornstraat te Oss. Hij kreeg vanuit het klooster de opdracht om, tijdens de nadagen van deze oorlog, een dagboek bij te houden. Hij was nog een jongeman. Dat is ook te merken aan zijn schrijfstijl, die soms erg "studentikoos" is. Hij was destijds bezig zijn hoofdakte als onderwijzer te halen.

Niek eindigt op humoristisch wijze zijn oorlogsdagboek als volgt:

De schrijver als ik deze weidse naam mag gebruiken, heeft ze zo getrouw weergegeven en alles vermeden wat ook maar enigszins naar overdrijving zweemde. De vorm waarin ik U deze feitjes presenteerde was fantasie, zodat aanhalingen uit dagboeken, getuigenissen van correspondenten moeten beschouwd worden, voor wat de vorm betreft als kinderen van mijn armzalig brein.

In 1946 verlaat hij Oss en wordt onderwijzer in Utrecht en uiteindelijk wordt hij hoofd van de Pius X-school in Best. Onder het pseudoniem Ko de Held schreef hij in het tijdschrift De Engelbewaarder. De Engelbewaarder was een Nederlands tijdschrift voor leerlingen van rooms-katholieke lagere scholen.

Achttien kinderboeken

In 1953 verliet Niek de congregatie. Hij bleef actief als onderwijzer en schrijver. Hij schreef in zijn leven 18 kinderboeken, o.a.: Mee-offeren een misboek voor de schoolgaande jeugd, Tijntje Tinkel de boevenvanger, Radja de hond met de drie sterren, Blekkie-Blinkie en Sloffertje, Blekkie-Blinkie in het circus, en Als het blaasjes regent.

 Op 14 mei 1997 komt Niek van Bavel te overlijden. Op zijn begrafenis wordt de volgende anekdote verteld: Handig is Niek nooit geweest. Zo heeft hij de reiskoffers op de imperiaal in de garage geplaatst. Alles was goed vastgeklemd zodat er geen koffer of tas af kon vliegen. Niek stond klaar om te vertrekken. Maar wat bleek nu? Hij had geen rekening gehouden dat de opgestapelde koffers en reistassen op zijn auto hoger waren dan de deuropening van zijn garage.

Hans van Brakel uit Tilburg

Verhuizing

Ik overwoog banenmarkt, het werd huizenmarkt

GASTSCHRIJVER

Hans van Brakel 17-12-24, 10:20

Nu ik in mijn zeventigste levensjaar ben en nog steeds bruis van energie, wil ik mijn leven nog een keer een kleine wending geven.

In eerste instantie dacht ik een nieuwe carrière te starten bij opnieuw de overheid of desnoods het bedrijfsleven. Maar toen bij het eerste sollicitatiegesprek de term ‘targets’ viel was ik snel genezen. Ik heb altijd met plezier gewerkt, maar mijn enthousiasme is tanende wanneer ik ’s morgens langs kantoren loop en mensen de hele dag achter het beeldscherm zie zitten. Terwijl ikzelf meer dan veertig jaren aan een bureau heb gezeten. Ik zoek klaarblijkelijk toch een andere uitdaging.

Mijn schoonzoon Bob appte met regelmaat woningen die te koop werden aangeboden. Ik pluisde het aanbod uit en gaf aan wat mijn waardering en kwalificatie was. Zo is het vlammetje om nog een keer te verhuizen blijven branden. Mijn hobby is ook altijd geweest het upgraden van woningen die we in het verleden bewoond hebben en nog bewonen.

Ik kreeg laatst de opmerking binnen de familie dat het appartement weer optimaal is ingericht, dus tijd om te verhuizen. Wellicht waar, maar ik kijk vooral uit naar een nieuwe omgeving en ontmoet graag weer andere mensen. De kennissenkring breidt zich hierdoor alleen maar verder uit, overal weer nieuwe contacten.

Iets nieuws beginnen

Charles de Foucauld deed in het verleden de uitspraak: ‘Er is geen enkel moment in je leven om NIET iets nieuws te beginnen’. We lazen deze, voor ons zeer passende uitspraak, op de Bredaseweg in Tilburg waar een mevrouw het raam altijd versiert met dergelijke levenswijsheden.

In plaats van de banenmarkt werd het dus uiteindelijk de huizenmarkt, waarmee gezien de prijsstijgingen van de afgelopen periode ook van enig financieel gewin sprake kan zijn. We hebben de afgelopen 44 jaren, tijdens ons huwelijk, gewoond in een geschakelde woning, een tweekapper, een bungalow, appartement en nu een vrij nieuwe hoekwoning (2016) in een jonge omgeving.

Wat mij betreft kan het nieuwe jaar beginnen met deze frisse start. Ik wens iedereen een mooi 2025 toe met heel veel nieuwe uitdagingen!

Hans van Brakel uit Tilburg

Reactie

• Marcel Smits

@Hans van Brakel uit Tilburg. ook ik heb me nog eens op de banenmarkt (zorg en welzijn) georiënteerd met ongeveer hetzelfde resultaat. Wat mij echter ook opviel, is dat nu vrijwel al het werk en de omgangsvormen in protocollen is vastgelegd. Alles vanaf "het briefje" Voorgeprogrammeerd als een robot. Het eigen initiatief, het eigen denken en het eigen handelen, van je weggenomen. Protocollen: de parels aan de kroon van het management! (naar de roman van Orwell 1984)

Is het fenomeen ‘theekransje’ vandaag de dag uit het sociale leven verdwenen?

Hans van Brakel denkt van niet. Foto ter illustratie. © Juan Vrijdag / DCI Media

NETWERKEN

Mag ik als man mijn eigen theekransje met mijn vriendinnen?

GASTSCHRIJVER

Hans van Brakel 11-02-25, 19:30

Mijn moeder had er, vanuit haar vroegere werk bij 'De Zuid', vriendinnen voor het leven aan overgehouden, zoals Nelly, Lisa en Toos. Met regelmaat gingen ze bij elkaar op bezoek en dan meestal een aantal uurtjes in de avond.

Het fenomeen 'theekransje' bestaat al heel lang. Vrouwen komen al bijna driehonderd jaar bij elkaar in een kransje. Zeker in de zeventiende eeuw hadden vrouwen niet zoveel vrijheid. Zo'n theekransje was een legale manier om het huis uit te komen! Tijdens theekransjes werd er geroddeld, maar er werd ook over maatschappelijke en politieke onderwerpen gepraat. Ik denk dat het bij mijn moeders theekransje er niet veel anders aan toe ging.

Toos woonde haar hele leven bij haar zus en haar man in de Veldhovenring Tilburg. Mijn moeder kwam een keer bij haar op bezoek en Toos bood mijn moeder een gebakje aan, naast een heerlijk kopje koffie. Mijn moeder wees, in eerste instantie uit beleefdheid, maar vooral in alle bescheidenheid het gebakje af.

Toos kende haar vriendin langer dan vandaag en bood nogmaals het gebakje aan, waarop haar zus antwoordde: 'Toos, je moet niet aandringen'. Of mijn moeder uiteindelijk toch nog heeft mogen genieten van het gebakje, is mij niet bekend. Zo vertelde mijn jongste broer onlangs over een door Toos veel gebezigde, maar vooral gevleugelde uitspraak, wanneer iets haar niet kon bekoren. Ze sprak dan in het Tilburgs dialect: 'Ik von ur gin zak aon'.

Theekransjes zijn er nog altijd

Is het fenomeen 'theekransje' vandaag de dag uit het sociale leven verdwenen? Ik denk van niet en hoef hiervoor niet ver te zoeken. Mijn vrouw nodigt met regelmaat haar vriendinnen uit om weer eens gezellig te beppen.

Het sociaal contact met vrouwen gaat voor mij boven de ontmoetingen met mannen. Omdat ik mijn eigen netwerk heb opgebouwd met vrouwen van middelbare leeftijd, kon ik het niet laten om de opmerking aan mijn vrouw te maken dat ik, als man, in deze geëmancipeerde wereld toch zeker ook recht heb op mijn eigen theekrans.

Ze moest lachen, en nu weet ik niet of het voorstel voldoende serieus is ontvangen. Ik zal het voorleggen aan mijn meisjes.

Hans van Brakel uit Tilburg

Er zijn drie reacties op dit bericht:

• Marcel Smits

  Inderdaad een man kan ook gewoon vriendinnen hebben zonder andere reden. In de moderne tijd zijn theekransjes echter niet langer specifiek voor vrouwen. Iedereen kan deelnemen aan een theekransje, ongeacht geslacht. Het idee van samenkomen voor thee en gezelligheid is voor iedereen, vrouwen en mannen, en kan worden aangepast aan persoonlijke voorkeuren. Het is dus niet meer strikt voor vrouwen bedoeld, maar voor sommige traditionele denkende is het nog een "vrouwenkransje"!

• Ans Werdekker

  Waarom zou een man dat niet mogen? Een man kan ook gewoon vriendinnen hebben zonder andere reden.

• Reactie Corry Verheyden, een vriendin van vroeger waarmee ik veel ben uitgegaan: "Oooh heerlijk!! Heel herkenbaar van mijn moeder (Nelly). Leuk stukje van jullie Hans (Ze berichtte mijn zus hierover). Maar hij kwam heel vroeger al bij ons op school niet op de thee, maar op de borrel!! Toen nog Gabriël kleuterschool geheten en we hadden een apart leidsterkamertje waar wij na school vergaderden. Op vrijdag meen ik dronken we daar Moezel met alle juffen en jullie Hans kwam regelmatig binnengevallen. Als de drank op was liepen we naar de drankwinkel in de Tongerlose Hoefstraat om de voorraad aan te vullen. Dus bij ons niente theekransje, maar het had meer weg van een 'bacchanaal'. Jullie Hans is menigmaal 'beneveld' thuisgekomen, oftewel zo zat als un pinneke!!! 1 keer betrapt door jullie moeder omdat hij rechtstreeks zijn bed in dook omdat hij ziek was van zattigheid. Dit kwam later tijdens het theekransje ter sprake!!"

Textielkaart uit de Tweede Wereldoorlog

HET KEREN VAN PAKKEN

Wordt het een nieuw pak of keren we het oude?

Textiel was tijdens de Tweede Wereldoorlog op de bon wegens schaarste.

 GASTSCHRIJVER

Hans van Brakel 18-03-2025 19:02

Via Janneke Hobo van deze krant werd ik in contact gebracht met een achterneef Jan Essens, die op dat moment voor mij nog onbekend was. Zijn dochter José had hiertoe het initiatief genomen, omdat ik een website heb met allerlei familieverhalen uit het heden en verleden. Na diverse telefoongesprekken, maar ook via mail- en appverkeer, kan ik nu stellen dat Jan bij mij overkomt als een erudiete, maar vooral eloquente man. Jan is 92 jaar en al zijn broers en zussen zijn reeds overleden. Ik had in het verleden een verhaal op mijn website geschreven over de periode dat er nog kleding werd gekeerd. Omdat Jan als kind daar vroeger ook een taak in had, wilde hij graag zijn verhaal doen.

In de Tweede Wereldoorlog was er een groot gebrek aan textiel wat op de bon ging. Herenpakken en winterjassen werden uit elkaar gehaald en gekeerd. Jan geeft aan dat een pak keren geen sinecure is, het is meer dan driemaal zo arbeidsintensief dan gewoon een nieuw pak maken. Jan heeft het over ‘uit elkaar tornen’ wat hij als blaag niet mocht doen. Hij was toen tien jaar en het tornen veroorzaakte vaak snijwondjes. De naden werden uitgeschraapt om het stof te verwijderen. Dit was een vies werkje wat de jonge Jan wel mocht doen. De plaatsen waar knoopsgaten en borstzak hebben gezeten, werden allemaal onzichtbaar gestopt.

Ik wist van mijn moeder, Corry van Brakel - van Bavel dat mijn overgrootmoeder Jana van Bavel – Vermeer geen makkelijk mens was. Terugkijkend denk ik dat het een potige zakenvrouw was, die veertien kinderen baarde en niet te beroerd was om ze vanaf tien jaar in te zetten in haar atelier. Kinderarbeid! Haar man Jan van Bavel was wever en van dit salaris konden al die monden niet gevuld gaan worden.

Jana had contact met ene meneer Moret uit Rotterdam, die had een ‘haal en breng punt’ voor stomen, stoppen en herstellen van kleding. Tweemaal per week kwam hij met de trein en zeulde met twee koffers. De dochter Joanna Cornelia van Bavel, moeder van Jan, heeft later het werk voortgezet. Meneer Moret was toen al in de zeventig, maar nog vitaal genoeg. Van enige overschatting was sprake toen hij Jan en zijn broer Gerard uitdaagde om over een stoelleuning te springen. Hij moest het bekopen met een ingescheurde hand tussen duim en wijsvinger.

Hans van Brakel uit Tilburg

Na vijf weken bij zijn peetoom en peettante in Waalwijk werd Hans van Brakel weer afgezet, zonder Märklin-trein.

GEEN TREIN

Achter de grote bolle donkere ogen van ome Jan ging heel veel humor schuil

Ik maakte vanmorgen mijn vaste wandeling met onze honden, en op de Bredaseweg vond ik opnieuw een mooie spreuk bij een huis voor het raam geplakt: "De kunst van het leven is thuis te zijn alsof je op reis bent." Van Godfried Bomans (1913-1971).

GASTSCHRIJVER

Hans van Brakel 07-03-2025 15:16

Ik voel me thuis in het familieverleden, op momenten dat ik steeds meer te weten kom van mensen die me dierbaar zijn. Maar ook familieleden die ik niet ken komen dichter bij, en ook hen leer ik kennen. Een mooie reis die ik ondertussen alweer meer dan dertig jaren maak. Ik vind het volgende citaat van Godfried ook heel mooi: "De geschiedenis is het heden, gezien door de toekomst." Beschrijf ik in mijn genealogisch onderzoek hierbij alles zoals het zich in het verleden ook werkelijk heeft voorgedaan? U mag ervan uitgaan dat ik mijn best doe, en de waarheid geen geweld wil aandoen. Laat ik afsluiten met een aforisme, opnieuw van Godfried: "Veel mensen danken hun goed geweten aan hun slecht geheugen."

Voorzichtige glimlach

En nu het verhaal over mijn peetoom en peettante uit Waalwijk. Elk jaar komen er bij ons neven en nichten op bezoek, dit om het familiecontact warm te houden. Laatst sprak ik mijn nichtje Marjolein, en ze gaf aan dat ze vroeger als kind bang was van ome Jan, vanwege zijn grote bolle donkere ogen en zijn stuurse blik. Achter deze blik verschool echter heel veel humor, ik zie hem nog tijdens een logeerpartijtje op een zaterdagmiddag in de kamer staan. Met zijn dikke buik en een broek waarbij de bretels de boel bij elkaar moesten houden. Hij draaide zijn favoriete muziek van Willeke Alberti, en had hij een borreltje in de kast staan waaraan hij zo af en toe stiekem nipte. Tegelijkertijd keek hij me aan zonder iets te zeggen, waarbij hij zich toch enigszins betrapt voelde.

Ik wierp een blik van goedkeuring en vervolgens kwam er een voorzichtige glimlach op zijn gezicht. Tevreden nam hij een trek van zijn shaggie zodat zijn vingertoppen bruin bleven van de nicotine. Zijn bolle ogen waren te wijten aan schildklierproblemen al op jonge leeftijd, en waaraan hij eerder geopereerd was. De logeerpartij bestreek bijna de hele zomervakantie. Vijf weken, wat mijn moeder veel te lang vond. Maar omdat mij een Märklin trein beloofd werd, had ik dit er wel voor over. Helaas na vijf weken werd ik thuis weer afgezet…zonder trein.

Hans van Brakel uit Tilburg

Verkeersongeval

Een onvergetelijke ervaring

Tot mijn 25 jaar heb ik met veel plezier in Beatrixhof gewoond. Op donderdag 12 maart 1964 echter gebeurde hier iets verschrikkelijks, wat me nooit meer heeft losgelaten. Ik was toen 8 jaar oud.

GASTSCHRIJVER

Hans van Brakel 28-03-2025

Een gezin woonde daar met hun twee kinderen, een meisje en een jongetje. Het meisje had de naam van haar moeder en de zoon had de naam van vader, Johannes ofwel Johnny, geboren 11 juni 1959 en was een nakomertje.

Onze groenteboer kwam langs, hij kwam altijd op donderdag. Mijn jongste broertje was ziek, grieperig en lag in bed. Hij was het vaste speelkameraadje van Johnny. Vandaag speelde Johnny met andere jongens uit de buurt. Eén van de jongens schiet een pijltje met boogschieten de Nassaustraat in. Hiervoor had de vader van Johnny vanuit de auto aan Johnny gevraagd om naar huis te gaan, want ze gingen zo eten. Papa was afdelingschef bij een schoenenfabriek. Hij werd elke ochtend en namiddag opgehaald en thuisgebracht. Het was een auto van de zaak met privéchauffeur. Hijzelf reed geen auto.

Plots rent Johnny vanuit het hofje de Nassaustraat in om het pijltje te pakken, en ziet een kolenboer met zijn vrachtauto niet aankomen. Hij loopt pardoes tegen de wagen, valt, en komt onder de wielen terecht. Zijn hoofdje lag voor een deel open, een wiel was over zijn hoofdje gereden. Alle bewoners uit onze buurt, we waren allemaal zeer aangedaan.

Mijn moeder zag dat de kolenboer, zijn gezicht ziet normaal zwart, spierwit was weggetrokken. De huisarts Loeber werd ingeschakeld, omdat hij in de buurt woonde. Hij schudde met zijn hoofd alsof hij wilde zeggen: 'Nee, hier is niets meer aan te doen'. Ondertussen was de politie gearriveerd en de hele straat liep uit. Vader en moeder van Johnny waren ondertussen ingelicht. Moeder werd bij het aanschouwen van dit drama door vrouwen uit de buurt snel naar haar huis gebracht. Ze was in shock en schreeuwde het uit. De vader van Johnny was met politieagenten in gevecht geraakt. Hij wilde actie, er gebeurde volgens hem niets en zeker niet op tijd. De ziekenauto kwam, en in de avond om 20:50 uur is Johnny overleden. Door dit tragisch gebeuren viel het hele gezin uit elkaar. Het huwelijk werd 13 januari 1969 ontbonden. Ze hadden eerder op 1 februari 1950 een zoontje verloren, vijf weken oud. Hij was vernoemd naar zijn opa.

Hans van Brakel uit Tilburg

Een ode aan mijn zus

Woensdag 26 maart 2025 is de dag dat mijn zus 50 jaar is getrouwd. Je kunt spreken van een lustrum en tegelijkertijd is het een bijzondere gebeurtenis binnen het gezin waarin we zijn opgegroeid.

GASTSCHRIJVER

Hans van Brakel 19-03-2025

Mijn zus is de eerste en ik, bij leven en welzijn, over vijf jaar de laatste. Voorgaande generaties hebben dit lustrum ook niet gehaald. Mijn ouders waren 35 jaar getrouwd. Voor mijn opa en oma was de hele familie aan het sparen voor de gouden bruiloft op 12 juni 1962. Helaas, oma overleed op 31 januari 1962. Nota bene op de dag dat mijn peetoom jarig was, hij zwoor zijn verjaardag nooit meer te vieren. Het is later toch nog goed gekomen, toen de eerste emotie wegebde.

Is een ode op zijn plaats? Een ode brengen is vaak lovend en hoogdravend, de betrokkene kan geen kwaad doen. Dit gaat me dan weer te ver. Ik wil mijn zus prijzen als het gaat over haar engelengeduld waarin ze me in het verleden enige kennis van wiskunde bij probeerde te brengen. Achteraf compleet zinloos, wetende dat wiskundeleraar de heer Buster van de Rooi Pannen op een gegeven moment aandacht van de gehele klas wilde. Ik had mijn eerste voldoende gehaald! Later heb ik deze prestatie niet meer kunnen evenaren.

Mijn zus en haar man geven een feestje, en op de uitnodiging wordt gewezen op een bijgesloten foto waarbij de neuzen van mijn zus en haar man niet dezelfde kant opkijken. Deze toespeling behoeft eigenlijk geen speciale aandacht, we weten allemaal dat dit niemand lukt vijftig jaar lang. Ik lees op de uitnodiging ook nog iets over een cadeautip waarbij twee goede doelen worden genoemd. Dit in relatie tot de kwalen van mijn zus en haar man. Nu weet iedereen dat je mijn zus niet kunt beschuldigen van enig gebrek aan eigenwijsheid, en graag zo nu en dan haar willetje doordrukt. Dus het lijkt me een geweldig idee om het gouden bruidspaar te trakteren op een cadeau los van welke tip dan ook. Gewoon een koekje van eigen deeg, kunnen we er later hartelijk om lachen.

Wellicht vraagt u zich af of dit feestelijk gebeuren voor de lezer van enige waarde is, en in hoeverre in een krant hiervan melding gemaakt moet worden. Mijn zus is echter uniek, heeft gewerkt in het onderwijs en in het ziekenhuis, ze collecteert en gaat jaarlijks deur voor deur. Ze loopt al decennia hard, dus wie kent haar niet? Lenny is de naam!

Hans van Brakel uit Tilburg

Mijn vader staat in het midden bij de overhandiging van een oorkonde

(Foto Regionaal Archief Tilburg)

Een uit de hand gelopen missie

GASTSCHRIJVER
Hans van Brakel 27-03-2025

Mijn vader heeft geen militaire dienstplicht vervuld, maar was wel vanaf jonge leeftijd vrijwilliger bij het Rode Kruis. Hij heeft geholpen bij de watersnoodramp van 1953, en in de buurt werd hij steevast opgetrommeld wanneer er bij iemand binnenshuis een persoonlijk ongelukje had voorgedaan, zoals een gebroken arm of ander letsel. Voor mijn vader was het een missie die hij in die tijd met veel passende vroomheid vorm gaf.

Toen ik in de jaren zeventig vorige eeuw werkzaam was bij Vroom & Dreesman, en me ziek had gemeld voor een griepje, kreeg ik bezoek van de controlerend geneesheer dr. Boelaars. Dr. Boelaars was voor mijn vader een oude bekende van het Rode Kruis, en de aandacht ging meer naar hun beiden dan naar mij. Het was tenslotte alweer een poos geleden dat ze hadden samengewerkt binnen het Rode Kruis. Dr. Boelaars was kort en bondig naar mij toe, hij zei dat ik het maar een weekje moest uitzieken. Met dank aan vader, en vooral aan zijn relaties!

Het Rode Kruis Tilburg is altijd een bescheiden organisatie gebleven. Bij het halve-eeuwfeest in 1960 zijn er 70 vrijwilligers actief waaronder mijn vader. Pas in de jaren 70 vertoonde de organisatie een stijgende lijn.

Ook bij menig bedevaart heeft mijn vader geholpen, zo ook aan een bedevaart van Tilburg naar Beauraing in België waar bijna 1000 pelgrims aan deelnamen. Een van de 23 touringcars werd omgebouwd tot ziekenbus. Dr. Boelaars had het commando over deze bus. Deze bedevaart vindt zijn oorsprong in het feit dat tussen 29-11-1932 en 03-01-1933 maar liefst drieëndertig Maria verschijningen zijn waargenomen door vijf kinderen. Vanaf dit moment trekken bedevaartgangers naar dit kleine stadje in de Ardennen. Vanaf 1949 werden de verschijningen officieel erkend, waardoor grotere bedevaarten naar Beauraing georganiseerd werden.

Mijn vader ging in dit gebeuren een keer te ver. Mijn moeder was hoogzwanger en kon elk moment bevallen van haar derde kind. Op maandag 20-07-1953 beviel mijn moeder van haar derde kind, broer Theo.  De dag ervoor had ze uit frustratie haar hele gezicht kapot gekrabd. Mijn vader had moeder namelijk alleen achtergelaten, met haar twee kinderen van vier en twee jaar oud. Mijn vader voelde de plicht om op zondag 19 juli, van de vroege ochtend tot de late avond, aan deze bedevaart zijn bijdrage te leveren. Ik blijf trots op mijn vader, maar naast al zijn medailles en oorkondes, je kunt ook overdrijven.

Hans van Brakel uit Tilburg