Dit hoofdstuk is voorbehouden aan tante An.

Annie van Berkel van Brakel. Een zus van mijn vader Theodorus Wilhelmus van Brakel (*01-11-1914 †19-01-1983). Tante An voelde voor mij, op een aantal momenten in mijn leven, als een tweede moeder. Toen ik dertien was kreeg ik van haar mijn eerste zwemlessen in het Staalbergven in Oisterwijk.

Bij ons thuis zaten we in die tijd nog in een wasteil, voor een wekelijkse schrobbeurt. Eenmaal per week op zaterdag gebeurde dit spektakel. Later werd de frequentie verhoogd naar 2x per week: woensdag en zaterdag. Nu is soms 1x per dag nog niet genoeg en dan met mijn 15 jaar nog in een teil wassen. De doucheruimte zou je tegenwoordig zo niet omschrijven. Warm water ontbrak. Koud water werd buiten uit de regenton gehaald en verwarmd op het gasfornuis.

Nadat moeder ons in de teil had gewassen, gingen we in pyjama voor de televisiebuis naar Swiebertje kijken. Tante An had al wel een douche, en voor mij een beetje ongemakkelijk, werd ik op 13-jarige leeftijd tijdens een logeerpartijtje op zaterdag grondig afgesopt. Daarna mocht ik plaats nemen in de mooie kamer (alleen in gebruik bij speciale gelegenheden) en daar mocht ik de dagelijkse accordeon repetitie van mijn neefje Wim bijwonen waarin tante An de sturende kracht was. Na de repetitie kroop ik met Wim samen onder de dekens in het tweepersoonsbed. Wim en ik zijn van hetzelfde bouwjaar. Wim heeft later van zijn hobby zijn beroep gemaakt, als muziekdocent en als muzikant.

Voordat we zelf over een televisie beschikten keken we regelmatig bij de buren familie Hoedjes. Het televisiekijken was altijd gezellig en het was al spannend wanneer enkel de deurtjes van de televisie opengingen. Het programma moest dan nog volgen.

Christian was mijn vast vriendje en ik vond het jammer dat de familie ging verhuizen naar een nieuwbouwwijk in Tilburg-West. Vader Hoedjes, bleek later een oud-collega, hij was in mijn kinderjaren administrateur van de LHNO St.-Angela.

Tante An en ome Wim zijn later na het overlijden van mijn ouders veel bij ons op bezoek geweest. Ome Wim kwam altijd binnen in een standaard aanhef van: "Hansjeeeee". Leeftijd maakte niets uit, het bleef Hansje.

Na het overlijden van ome Wim kwam tante An, samen met haar zus Mien, regelmatig over de vloer.

An wist dat ik geïnteresseerd was in het archiefverleden van onze families en zij heeft hiervoor heel veel werk verricht. Jarenlang struinde zij de familie af, en zo gauw ze weer het een en ander had, leverde ze dit bij ons af. Kwam ze met tante Mien, tante An reed altijd, dan was tante Mien degene die navigeerde. Mien deed dat goed, jammer dat tante An zo eigenwijs was om niet te luisteren. Met gevolg dat er een half uur in Goirle werd rondgereden voordat ze bij ons arriveerden. Ze vielen bijna letterlijk uit de auto en in de begroeting, maar ook lang daarna, bleven ze op elkaar foeteren. 

De scheldkanonnades liepen enkel via ons, daarbij gunden ze elkaar geen enkele blik. Een komisch gebeuren. Na binnenkomst was het leed echter weer snel geleden. Tot een volgende keer, waarin het tafereel zich opnieuw herhaalde! 

Later, toen tante Mien was overleden heeft tante An nog een keer een poging gedaan om naar Goirle af te reizen. Zonder de navigatie van haar zus strandde ze echter, en reed na diverse pogingen vervolgens weer terug naar huis. Ze is nooit meer naar ons huis gekomen.

Nageslacht

Nageslacht van An en Wim