Een graf zonder zerk

Leonardus van Bavel gehuwd met Maria Geertruida Klomp, eerder gehuwd met Maria Gerardina Rijs

Leo is altijd in dienst geweest bij zijn broer Janus in de drukkerij. Een hele goede verstandhouding hebben die twee nooit met elkaar gehad. Temeer omdat broer Janus zich als baas gedroeg, en niet als broer, waardoor Leo zich meer en meer een knechtje voelde.

Na pensionering heeft Leo dan ook nooit meer contact gezocht met zijn broer of baas.

Veel geluk heeft Leo in zijn leven niet gekend. Op jeugdige leeftijd liep hij een ontsteking op in zijn knie. Na veel gesukkel en weinig medische ondersteuning hield hij er zijn leven lang een stijf been aan over.

Leo heeft na de handelsschool te hebben gevolgd, eerst nog bij een bank gewerkt. Door een progressief verloop van problemen over zijn knie is hij op een gegeven moment in de Wet op de ArbeidsOngeschiktheid (WAO) terecht gekomen. Toen zijn vrouw Maria Rijs op jonge leeftijd kwam te overlijden, en hij zijn tweede vrouw leerde kennen, Maria Klomp uit Heemstede, ging hij in de kost bij Henri Klomp in de Noordstraat nr. 9 (bij de molen). Hij huwde voor de tweede keer en ging wonen in een bovenwoning in de Philip Vingboonstraat. Later is hij nog een keer verhuisd naar een duplexwoning op het Burgemeester Mortelplein met als laatste bestemming het bejaardenhuis Koningsvoorde. Deze laatste verhuizing gebeurde al enkele jaren voordat hij de 65-jarige leeftijd bereikte, dit in verband met een forse toename van zijn klachten met zijn been waardoor opstaan en lopen steeds moeilijker werd.

Hij had wel snel zijn draai gevonden in het bejaardenhuis en wierp zich op als spreekbuis voor bewoners en directie.

Later verdween zijn vrolijkheid en werd hij levensmoe. Uit eenzaamheid begon hij steeds meer te drinken. Hij voelde zich eenzaam en verlaten, en heeft misschien daarom niets achtergelaten. Niet eens een enkele herinnering.

Degene die nog wel bij hem op bezoek kwam was zijn nichtje Rietje Spaninks Essens, die ondertussen weduwe was geworden. Leo heeft na weer een poos in het ziekenhuis te hebben gelegen haar ten huwelijk gevraagd. Het zou zijn derde huwelijk zijn geworden, ware het niet dat Rietje het verzoek resoluut afwees.

Na het overlijden werd Rietje executeur-testamentair, en degenen uit de familie die vroegen of Leo niet iets had achtergelaten, kregen steevast van Rietje te horen dat er niets was, en dus ook helemaal niets. Tijdens de begrafenis werd er geen bidprentje, gebruikelijk binnen de katholieke kerk, uitgereikt. Op zijn graf is nooit een zerk gekomen. Uit mijn eigen herinneringen kan ik nog ophalen, ook deze dode mens samen met mijn moeder te hebben bezocht toen hij lag opgebaard.

Rietje Essens heeft zich niet meer binnen de familie vertoond en vertrok naar Zaandam.