Over de doden niets dan goeds

Zo mooi wordt omschreven dat bij geboorte feitelijk het proces van sterven in gang is gezet. Als je wilt, kun je dit proces echter versnellen! Als kind kon ik het fenomeen 'dood' niet bevatten. Bij elke gedachte zag ik toch iedere keer weer aan het einde van de tunnel licht. We zijn dan wel vroom opgevoed, naar mijn mening is er geen licht aan de tunnel. Geen enkel spoor hiervan. Wat de pastoor vanuit de kansel ook heeft geroepen, voor mij persoonlijk klinkklare onzin! Het leven aan gene zijde was nog niet voor mijn niet doorontwikkelde hersentjes te bevatten.

Ik ontwaakte uit een operatie en op het moment dat ik doordrongen was van de eerste harde geluiden vanuit de uitslaapkamer, riep ik tegen de verpleger, die mij wakker maakte: 'Wat een herrie'. De verpleger moest hier flink om lachen, maar op ditzelfde moment voelde ik hoe heerlijk eigenlijk het voorafgaand moment van stilte was, en hoe heerlijk het is om feitelijk dood te zijn. Sterker nog, nooit meer te hoeven voelen. Het is zo rustig en stil, er is geen enkele zorg of verplichting meer, wat zou dit fijn zijn!

Die angst van vroeger om dood te gaan heb ik ondertussen niet meer, en de waarschuwing niet voor de dood te mogen kiezen deert mij ook niet. Ondanks waarschuwingen vanuit de kerk, vanuit andere verplichtingen in de loop van je leven, roept de vraag op, in hoeverre dit verlangen je leven kan beheersen en soms overheersen. In mijn burn-out heb ik geleerd om meer voor mezelf op te komen, en ik denk dat ik dat alleen kan doen.

Een echtpaar van middelbare leeftijd woonde bij ons in buurt, in een flat. Ze hadden twee kinderen. Het was midden jaren zeventig, ik weet het niet meer precies. De man zei op een ochtend tegen zijn vrouw: 'Ik ga in de kelder nog wat doen.' Zij vond het prima en ze zou alvast koffie gaan zetten. Konden ze zo dadelijk een lekker bakkie drinken, haar man had het toch al zo moeilijk nu hij werkloos was geworden. Lang hoorde ze niets uit de kelder van de flat en ging op onderzoek uit.

Ze trof haar man in de kelder aan. Haar man had als laatste klusje gekozen het bevestigen van een stevig touw aan een van de vele balken aan het plafond. Een hele mooie lus waar hij zichzelf als trofee in had opgehangen.

Bij ons in de straat achter woonde een echtpaar. Zij waren altijd samen. Zij hadden kinderen die al zelfstandig woonden. De kinderen waren op hun bestemming. Zij hadden de respectabele leeftijd van bijna zeventig jaren. Vader kwam plotseling te overlijden. Moeder kon dit verlies niet aan. Ze maakte een einde aan haar leven. Een beetje sarcastische humor mag nu wel, toch? Het leven bestaat namelijk uit een lach en een traan. 

Een man is vaak toch handiger en vooral fysiek sterker dan de vrouw, en het klussen wordt dan ook nog steeds, traditioneel, in meerdere mate bij de man gelegd. Ik vertelde zojuist over de man die met zijn mooie lus aan de balk van het plafond hing. Deze vrouw echter had geen touw voorhanden en pakte een aantal theedoeken, toch meer het gereedschap toen van een vrouw. Sorry dames, het feminisme klonk nog niet overal door. Het probleem van een aantal theedoeken is echter, als je deze aan elkaar knoopt, ze uitrekken, en dat is niet prettig als je erin hangt. Dit is geen prettige dood voor deze vrouw.

Onze zoon, die op mannen valt, by the way, trok een periode veel op met een gescheiden vrouwtje Linda. In onze ogen nog een jongedame. Linda had een dochter van twee en ze hadden het heel goed samen met Jill. Linda, Jill en Jelto noemden zich de drie musketiers. Jelto draagt daarom drie steentje in zijn oor. Samen koken, samen uit, samen naar de Toppers. Hun gezichten straalden!

Onze zoon werkt in de ochtend bij de schouwburg in Tilburg en op een gegeven moment, om twaalf uur, staat Linda op Jelto te wachten. 'He, jij hier?', roept mijn zoon tegen haar. Ze zien elkaar vanmiddag, volgens afspraak. Linda fietst gauw verder, want ze moet nog een brief posten.

In de loop van de middag krijgt Jill van de buurvrouw van Linda een telefoontje. Jill en de buurvrouw van Linda, en Linda zelf, zijn collega's en werken bij de Jumbo. De buurvrouw vraagt of Jill wil komen want er staan mensen aan de deur, met politie, ze heeft begrepen dat Linda het huis wordt uitgezet. Linda heeft huurachterstand, zou ze schulden hebben? Achteraf blijkt dat Linda geen enkele schuld had, maar wel naar deze dag op een bepaalde manier, haar manier, heeft toegewerkt. Jill belt Jelto en de twee reizen af naar Linda. Daar aangekomen worden ze opgevangen door de politie. Niemand thuis? De politie geeft aan van niet. 'Ik heb de sleutel', zegt Jelto tegen de politie, maar ziet dat de politie ondertussen al naar binnengaat. 'Jullie komen er niet in', sommeert de politie. 'We gaan ze wel zoeken', geven Jill en Jelto aan. De politie vindt dit een goed idee. In de Heuvelstraat aangekomen, de winkelstraat van Tilburg, lopen Jelto en Jill alle winkels af, maar niemand te zien. Jelto krijgt ineens een naar gevoel en bij Jelto wordt in dergelijk geval dit traditioneel opgelost met een wijntje. Daar zit het stel op de Oude markt met een wijntje op het terras, en de zonnebril voor wanneer er eventueel tranen gaan komen. Dan gaat de telefoon, haar voormalige man Tony belt naar Jelto, die jaren goed met elkaar bevriend zijn. Hij geeft aan dat de politie bij hem is, en dat ze op zoek zijn naar Linda. Dan gaat alles in een stroomversnelling, ze heeft zich voor de trein gegooid!

Nu begrijpt de nieuwe vriendin van Tony waarom Linda, bij het afscheid nemen, haar dochtertje nog zo innig knuffelde!

Nu begrijpt Jelto waarom ze om twaalf uur bij de schouwburg stond!

Nu begrijpt de ontvanger van de brief waarom Linda hem een laatste brief heeft laten bezorgen.

Nee, voor de ouders valt dit alles niet te begrijpen.

Er hing een brief in de keuken voor haar ouders en voor Tony met haar dochter. Een afscheidsbrief. Wij zijn ongelooflijk trots op Jelto. Op de manier waarop hij de ouders van Linda tot steun is geweest en ze, samen met Jill in dit proces hebben begeleidt. Linda had al jaren weinig tot geen contact met haar ouders. Jelto en Jill hebben de ouders van alles verteld over Linda van de afgelopen jaren, en hoe Linda was. 'Heeft ons Linda dat allemaal gedaan?', riep de moeder in tranen uit. Jelto gaf de ouders hiermee een soort van geschenk ter nagedachtenis aan haar dochter mee. De drie musketiers hebben samen heel veel gelachen, en bij De Toppers hebben Jelto en Linda samen zeer hard gezongen. Linda was gelukkig! Het was een van de meest indrukwekkende crematies die we hebben meegemaakt.

Voordat ik Resie leerde kennen had ik, amper voor een periode van 6 maanden, verkering met een vriendinnetje Gabrielle. Nu zeg maar vriendin, ze kreeg bij ons al snel de bijnaam 'de dikke'. Ze is op een gegeven moment acht kilo afgevallen, trots, maar ik kreeg het verschil niet gevonden. Probeer dan maar eens je gezicht in de plooi te houden. Nee, niet lachen, want dat verdient ze niet. Ik volgde toen een middenkaderopleiding bij Vroom & Dreesmann en liep haar letterlijk tegen het lijf, geen ontkomen aan. Nu geen grapjes meer, het was een lief meisje, meid. Het is tijd om te stoppen!