Dierenbeulen

Mahler heeft zich vaak laten inspireren door de liederenverzameling 'Des Knaben Wunderhorn' van de romantische dichters Clemens Brentano en Achim von Arnim. De directe aanleiding tot Symfonie nr. 1 in D-majeur (Titan): 3e deel, was de humoristische ets 'Des Jägers Leichenbegräbnis uit een kinderboek: de dieren dragen de gedode jager naar zijn graf. Dat het dierenrijk nog niet wat meer de overhand heeft op de andere zoogdieren (de mens) in deze wereld is jammer. Ik kijk met verlangen naar deze ommekeer, ook al is deze niet realistisch. Schande zijn de situaties waarin varkens in megastallen worden weggestopt, kippen in legbatterijen, uitstervende ijsberen vanwege het klimaat op de Noordpool. Het willen doodschieten van wolven. Plofkippen mogen voor mijn part, voortijdig bij de boer of in de supermarkt, als bomgordel terrorist ontploffen. Stop de foie gras- vee-industrie, waarbij dwangvoeding in de laatste twee tot drie weken voor de slacht. Ganzen krijgen een lange stalen of rubberen buis in de strot geduwd. Hierdoor wordt bij eenden twee keer per dag een vette maispap rechtstreeks in de slokdarm gepompt. Bij ganzen is dit drie tot wel zes keer per dag.  In Oost-Europa en Azië worden ganzen levend geplukt voor dons.

Beste mensen, is deze dierenmishandeling aanvaardbaar? Nee, God gaf ons mensen het gezag over de dieren, maar hij gaf ze niet het recht om ze te mishandelen (Genesis 1:28; psalm 8:6-8). God vindt het welzijn van elk dier belangrijk, zelfs van een klein vogeltje (Jona 4:11; Matheus 10:29). Hij gaf zijn aanbidders het gebod om dieren goed te behandelen (Exodus 23:1; Deuteronomium 25:4; Spreuken 12; 10). Het is maar dat u het weet!

De dieren dragen de gedode jager naar zijn graf.

In 2008 scoorde Youp van 't Hek een hit met het liedje over zijn konijn Flappie. Het huisdiertje moest het tijdens kerst ontgelden. Bij ons thuis was het ook vaak een traditie om kerstkonijn te eten. En hoe afschrikwekkend ging het er bij ons thuis aan toe? Mijn jongste broertje en ik kregen ieder een konijntje, en we konden dan gezamenlijk voor de dieren zorgen. Met vader gingen we in de avond ganzentongen snijden. We gaven de konijntjes de namen Knibbeltje en Knabbeltje. Een voorziene blik hadden we toen al. Onze moeder, die weinig konijnervaring had, meldde 's avonds bij thuiskomst van ons pap dat hij de konijnen apart moest zetten want er werd wel heel veel geneukt. Ze zei dit, vanzelfsprekend voor die tijd in bedekte term, maar we begrepen donders goed wat de omfloerste uitspraak inhield.

We zijn heel erg blij dat we dieren mogen verzorgen. Wetende dat bij enig dierenleed, groot of klein, onze tranen al over de wangen lopen. Bij een bericht dat een mens ongelukkigerwijs om het leven is gekomen deert ons toch minder dan een konijntje wat door een kat dodelijk wordt aangevallen. Zoals laatst in de Kennedylaan in Goirle opgemerkt door mijn vrouw toen ze ons hondje Herman uitliet. 

Jan is onze buurman en hij is al ver in de tachtig. We kunnen hem kwalificeren als 100% dierenbeul. Leuke buurt hebben wij, vind je ook niet? Vorig jaar hoorde ik in de voortuin een geschreeuw het ging door merg en been. Was het de buurvrouw? Nee hoor, want dan was ik gewoon door gegaan met schoffelen. Het was gekerm van een diertje wat ik zo gauw niet kon thuisbrengen. Ik zette de trap die toevallig in de buurt stond tegen de schutting. Ik boog mijn hoofd over de schutting met de vraag aan de buurman waar dat geluid vandaan komt. Hij praatte er snel overheen en sneed een geheel ander onderwerp aan. Ik hoorde niets meer en ging teleurgesteld verder met schoffelen. Plots hoorde ik weer een gekerm en ik vloog opnieuw de trap op. Ik zag dat de buurman de schuur in liep, en met een hamer terugkwam. Ik kreeg het vermoeden dat hij een klem in de tuin had gezet, waarop de buurman helaas een bevestigende reactie gaf. 'Ik zal je gauw verlossen, ben nu maar stil.'

In sommige opzichten ben ik de roddelnicht van de buurt en met dit verhaal ben ik onmiddellijk naar de buurt gegaan. Onze buurman staat namelijk bekend om zijn agressief optreden bij mensen die, als voorbeeld, met hun hondje langswandelen en die hun hondje, tegen zijn simpel en goedkoop tuinpaaltje, laten plassen. Hij rent ervoor zijn huis uit en ligt dag en nacht op de loer.
In mijn rol, als roddelnicht, besprak ik dit gebeuren met onze naaste buurman Erik en ook hij was ontdaan. Dit schattige konijntje was elke ochtend te zien in een van onze gazons. Na buurman Erik ging ik naar Nellie, we wonen in een woonerfje van 4 gezinnen en Nellie maakt daar ook deel van uit. Nellie is 93 en met stip dierenliefhebber nr. 1 van Goirle en omstreken. Ook daar het verhaal gedaan, waarop Nellie zacht begint te huilen. Ze vertelde dat, alweer een hele tijd geleden, ze de blaadjes in ons woonerf bij elkaar had geveegd. Het secreet naast haar, o sorry, de vrouw van Jan, reageerde met de opmerking: 'Nellie houdt niet van blaadjes, en wij niet van hondenpoep.'

Verder heb ik bij het uitlaten van Herman tegen iedereen met een hondje dit hartverscheurende verhaal gedaan, dus verdere bekendmaking of publicatie is hiermee overbodig geworden.

Maar nu weer even terug naar mijn verhaal met die opmerking van ons moeder dat de konijnen van elkaar gescheiden moesten worden. Dit verhaal maakt weer tranen los, want konijnen zijn echte gemeenschapsdieren, die je bij elkaar moet zetten. Ging onze pa een plaat, tussen de twee konijntjes in, in de kooi plaatsen, zodat ze elkaar het verdere jaar niet meer konden zien tot de slacht. En achteraf is ook nog gebleken dat het twee mannetjes waren, ook die kunnen met elkaar neuken, net als mensen. En daar komen echt geen kleintjes van.

De feestdagen kwamen dichterbij. Vader besloot onze lieve konijntjes een doodsklap (twee, drie of vier) te geven. Bij deze lieve diertjes werd de huid afgestroopt, dit alles in de schuur achter in de tuin. Gedurende het hele jaar zagen we touwtjes aan de balk hangen waar onze huisdiertjes geslacht waren.

Heb je je tranen al gestort? Bij ons moeder zeker wel, op het vroege moment van de dag voor kerst dat er vijf dikke konijnen werden gemist. Gestolen! We hielden ze achter in onze lange tuin in een kooi. Dit was niet verstandig, aangezien we een tuin van bijna dertig meter diep hadden, en dieven in principe vrij spel hadden.

De konijnen zijn met redelijke zekerheid door de buurjongen ontvreemd. Het kan zijn dat hij de opdracht gaf.De politie kon zich in onze redenering vinden. Het ontbrak helaas aan enig bewijs. We spraken met de moeder van deze dief, maar zij wilde haar zoon niet aangeven. Ze zei dat ook haar geld niet veilig was bij deze 'aardige' jongen, en verstopte het geld achter de traploper die met een roede per tree vastgehouden werd. 

Mijn moeder was des duivels en de diefstal liet haar niet zomaar los. Bij de biecht voor de kerstviering, in de biechtstoel, spuide mijn moeder luidruchtig, zodat iedereen in de kerk het kon horen, haar ongenoegen. Dat zij nota bene degene is die nu moet biechten terwijl degenen die een biecht echt verdienen, die komen niet! Zij heeft vijf vetgemeste konijnen verloren aan dat schorem dat nooit naar de kerk gaat, de wekelijkse kerkgang op zondag ontbeert en helemaal niets met het katholieke geloof heeft. Onze pastoor was zo onder de indruk van moeders geklaag dat hij snel een kip kocht en die persoonlijk bij ons thuis afleverde ter compensatie. Toch een schrale troost(kip).

Toen ik nog een kind was, heb ik konijnenvlees op hoogtijdagen niet lekker gevonden.

P.s. Had mijn vader weinig op met het onderwerp dierenleed? In die tijd toch al een ondergeschoven kindje. Eh, diertje. Hij had wel veel op met die andere zoogdieren, mijn familie, en ging na een aantal konijntjes geslacht te hebben op zijn bromfietsje vanuit Tilburg hartje winter richting Tegelen. Om daar aan ome Tiny, tante Jo en the kids, een lekker kerst(konijn)maaltje te bezorgen. Vervolgens op de bromfiets weer terug naar Tilburg. Dit verhaal heeft op de familie van Bavel, later wonende in Helmond, veel indruk gemaakt en ome Tiny heeft er dan ook vaak naar verwezen. Is dat niet lief, ondanks alles?