Het theelepeltje

Nadat oma was overleden en begraven, ging het leven weer verder zoals het altijd was geweest.

Moeder heeft oma tot aan haar dood geholpen met de bijna dagelijkse, ondersteuning in het huishoudelijk werk. In oma's laatste dagen ging moeder met mij bij oma en opa op bezoek.  Mijn mama poetste haar huis in een vast ritueel en zei op aandoenlijke wijze toen alles weer blonk als een spiegel: 'moeder, ziet het er allemaal niet mooi uit?' Mijn oma was niet meer onder de indruk. Een aantal dagen later overleed oma.

Ik vind het nu 'verwennen'. Ik zou vandaag tegen iemand in de zeventig zeggen: 'Doe het lekker zelf'. Zo'n huisje kan je makkelijk zelf kuisen. Kunnen we het niet omdraaien, en zou mijn moeder niet beter kunnen vragen voor hulp in haar werk en de zorg voor haar vijf kinderen. Opa kan ook meehelpen. Waarom elke week het stoepje vegen, ramen zemen en al het koper poetsen van deurbel, kolenkit, tot aan de stang van het gasfornuis en het kraantje in de keuken? Nu is het inderdaad anders. We hebben onze dochter Kyra de hele week ziek en haar moeder stelt voor om haar huisje te poetsen.

Degenen die willen weten waar de naam Kyra vandaan komt, Kyra is in het Grieks de vrouwelijke vorm van de jongensnaam Kyros (in het Nederlands bekender in de Latijnse vorm Cyrus), afgeleid van het Perzische koeroesj met de betekenis "heer, zon". De Russische naam Kyra of Kira heeft dezelfde herkomst. Kyra is een Engelse naam die ook een variant van Ciara kan zijn.

Bob is ook thuis, de partner van Kyra. En hij werkt de hele week hard. Maar Resie (59 jaar) heeft dan toch ook weer 32 uurtjes gewerkt. Maakt niet uit, wij ouders, doen het graag en wij zijn van de generatie die eeuwig jong willen blijven, daarom. Wij doen er zelf ook hard aan: haartjes verven, plooitjes hier en daar wegwerken, een kroon, brug of implantaat, hardlopen, en ga zo maar door. Wat een verschil met mijn omaatje, in de film zwart gekleed, een knotje op haar kop, en een ingevallen mondje omdat er geen enkele tand meer in stond.

Oma was er niet meer en ons moeder vond dat de taken wel gedelegeerd konden worden naar haar kinderen. Daarom werden we menig woensdagmiddag erop uit gestuurd om opa te helpen. Ik weet niet wat jullie ervaring is, maar een huis zonder vrouw is een huis zonder hart. Ik vond het ineens niet meer gezellig en die schuimblok kon me ook gestolen worden. Op de knieën van opa zitten was verleden tijd en hij kreeg alleen het leven ook niet meer terug in huis. Ome Dirk had de bovenverdieping verhuurd aan een of andere kunstschilder, waardoor het huis nog meer verwaarloosd werd. 

Wanneer we opa geholpen hadden die middag mochten we blijven eten.  Aan mijn zus werd gevraagd om het zeil, wat opgerold zat op een lange houten stok, uit te rollen over de tafel. Het plastic zeil gaf altijd een geur af waardoor je eigenlijk al geen honger meer had. 'Schuif maar aan jongens, ik heb een lekker eitje voor jullie gekookt', zei opa. Braaf gingen we aan tafel zitten en met het lepeltje at ik mijn gekookt eitje op. Vies man.

Chagrijnig thuisgekomen van opnieuw een deprimerende woensdagmiddag riep ik naar mijn moeder dat ik een volgende week niet meer naar opa zou gaan met zijn vieze eieren. Mijn moeder zei met een grote glimlach dat opa dan zeker een verkeerd theelepeltje had gegeven: een zilveren lepeltje*